مصاحبه کاستاندا با مجله مجیکال بلند ۱۹۸۵ بخش اول

سال ۱۹۸۵

مصاحبه کارلوس کاستاندا با مجلهٔ مجیکال بلند (بخش اول)

مصاحبه گر : گراسیلا کوروالان

ترجمه به انگلیسی: لری تولر

مجلد ۱۴ مجیکال بلند

کارلوس کاستاندا در دنیا بعنوان نویسنده هفت کتاب پر فروش دربارهٔ سیستم ساحری تولتکی شناخته شده است. بعضی اعتبارتسریع کنندهٔ حیاتی  در جریان آگاهی متافیزیک را که در دهه اخیر رشد قابل توجهی کرده، به او می دهند . پروفسور گراسیلا کوروالان استاد زبان اسپانیایی کالج وبستر در سنت لوئیس میسوری  است. گراسیلا اخیراً بر روی کتابی شامل یکسری مصاحبه با متفکران عرفانی آمریکا کار می کند. مدتی قبل او به کارلوس کاستاندا نامه ای نوشت و در خواست مصاحبه کرد. یک شب کاستاندا به او تلفن کرد و مصاحبه را پذیرفت و توضیح داد که دوستی دارد که نامه های اورا در زمانی که در سفر است برایش جمع می کند. به محض بازگشت او همیشه به سراغ کیسه های نامه ها می رود و دوتا از آنها را بر می دارد و بر مبنای آنها عمل می کند. نامه های او جدیدترین از این دو نامه ها بوده است. او گفت که از مصاحبه با او به هیجان آمده چرا که گراسیلا عضوی از مطبوعات نیست. کاستاندا ترتیب مصاحبه را در محوطه دانشگاه کالیفرنیا داده بود. او در خواست کرد مصاحبه نخست به زبان اسپانیایی که گراسیلا انجام داده است در مجلهٔ آرژانتینی کوهستان چاپ شود. همکنون ما افتخار داریم که ترجمه انگلیسی اش در اختیار بگذاریم. گراسیلا جدیداً موفق شده که در یک شب تاریک صحرایی برق نوری را ادراک کند  و به ما بینش های جالب اش به کارلوس کاستاندا بینندهٔ تولتک را نشان می دهد. 

شروع مصاحبه گراسیلا، بخش اول

حدود یک بعد از ظهر من و دوستم به طرف محوطه دانشگاه کالیفرنیا حرکت امان را شروع کردیم.  ما چیزی بیش از دو ساعت در  سفر بودیم . با پیروی از راهنمایی کاستاندا بدون مشکل به بازرسی دروازه  ورودی پارکینگ دانشگاه رسیدیم. یک ربع به چهار بود که خودمان را در مکانی کم و بیش سایه مستقر کردیم. درست سر ساعت چهاردیدم  که او بطرف ماشین می آید. کاستاندا شلوار جین آبی و ژاکت کرم کم رنگ بدون جیب و پیراهن یقه بازی به تن داشت . من از ماشین پیاده شدم و به استقبالش رفتم .  
بعد ازسلام و احوال پرسی از او پرسیدم که آیا اجازهٔ ضبط صدا را می دهد .ما ضبط صوتی در ماشین داشتیم تا اگر اجازه دهد از آن استفاده کنیم. او با بالا انداختن شانه هایش  پاسخ داد که نه ، بهتر است که صدا ضبط نشود  . ما بسوی ماشین راهنمایی اش کردیم تا یادداشت ها و کتاب ها را برداریم. ماشین پر از کتاب و یادداشت بود اجازه دادیم که کاستاندا رانندگی کند. او راه ها را بخوبی می شناخت و  با دست اش اشاره  کرد آنجا کناره های زیبایی در رودخانه هست. از ابتدا کاستاندا شیوه و لحن مصاحبه را مقرر کرد و ما باید با آن کنار می آمدیم. همینطور من متوجه شدم که لزومی ندارد که تمام پرسش هایی را که بی وقفه بر رویشان کار کرده بودم سئوال کنم. آنطور که از تلفن او متوجه شدم او می خواست دربارهٔ پروژه ای که درگیرش شده بود و  همینطور دربارهٔ اهمیت و جدیت تحقیقات اش صحبت کند.

مصاحبه به زبان اسپانیایی انجام گرفت زبانی که او آنرا به روانی و ته مایه ای از شوخ طبعی بکار می برد. کاستاندا استاد هنر مصاحبه است. ما هفت ساعت حرف زدیم. همچنان که او به تدریج راحت تر می شد
بدون کاهش  اشتیاق یا توجه او زمان  می گذشت. او معمولاً از عبارات  آرژانتینی  بیشتر استفاده می کرد تا  که  به شیوهٔ مردمان ساحل نشین  با  حالتی دوستانه ابراز کند که ما همه آرژانتینی هستیم.

مشخص بود که زبان اول او  انگلیسی است اما باید تاکید کنم که اسپانیایی او بی نقص بود. او از تکه کلام ها و لغات انگلیسی برای لغاتی که ما معدل اشان را در اسپانیایی داریم ،  به وفور استفاده می کرد. اینکه زبان اصلی او انگلیسی است در ساختار نحو کلام  جملات و اصطلاحات اش هم مشخص است. تمام بعد از ظهر تلاش کرد که به مصاحبه به نحوی ادامه دهد که واضح باشد که  او یک روشنفکر نیست. حتی اگرچه مشخص است که بسیار کتاب  خوانده است و افکار متفاوت رایج را می شناسد در هیچ زمانی با سنت های گذشته و حال مقایسه ای انجام نداد . او بدقت به این دلیل  آموزه های تولتک را به معنای تصویری مادی به ما انتقال داد تا تفسیر نظری وجودشان را به تأخیر بیاندازد. بدین طریق نه تنها از معلم اش تبعیت کرده بلکه به ریشه ای که انتخاب نموده نیز کاملا وفادار بوده است. او آموزش هایش را با هیچ چیز خارجی آلوده نکرده است. بسرعت پس از ملاقات امان می خواست بداند که دلیل علاقه ما به دیدار او چه بوده است. او نقشه احتمالی و پروژه کتاب مصاحبه های من را که در حال برنامه ریزی اش بودم، از قبل می دانست. در فراسوی تمام مسائل حرفه ای ما به اهمیت کتاب های او و تاثیراشان بر ما و بسیاری دیگر بشدت  معتقد بودیم . ما علاقهٔ عمیقی به ریشهٔ آموزه های او داشتیم. در همین حین به کناره رودخانه رسیدیم و زیر سایهٔ درختان نشستیم. او شروع به صحبت کرد ؛ دون خوان به من همه چیز داد ، وقتی با او برخورد کردم بیش از مردم شناسی به موضوع دیگری توجه نداشتم ،اما به محض برخورد با او من عوض شدم. و هرچه بر سرم آمد دیگر به هیچ  عنوان تغییر نکردم!

دون خوان در کنار ما حضور داشت. هر لحظه که کاستاندا به او اشاره می کرد یا بیادش می آورد ما عواطف او را حس می کردیم. او به ما گفت که از دون خوان یاد گرفته بود که تمامیتی از قدرتی نفیس و مطبوع وجود دارد که توانایی دارد که در هر لحظه  به خودش  هرآنچه هست را ،  بدهد.  او می گفت: به تو همه چیز را بر مبنای قواعد و ضوابط  خودش در هر لحظه می دهد. اینکه دون خوان شبیه چه بود قابل توصیف نیست و به سختی درک میشود، قضیه به همین سادگی  است.

در دومین حلقه قدرت کاستاندا مشخصات ویژه ای از دون خوان و دون خنارو را ثبت می کند که دیگران همه فاقد آن هستند. جایی که او می نویسد: هیچکدام از ما آنگونه که دون خوان و دون خنارو انجام دادند مستعد ارائه توجه تقسیم نشده امان به دیگری نبودیم. دومین حلقه قدرت من را  مملو از سئوال تنها گذاشت ، کتاب بخصوص بعد از دوباره خواندن ،  بشدت توجه مرا جلب کرد. اما من دیدگاه‌های انتقاد آمیزی را هم شنیده بودم. شک های مشخصی هم خودم داشتم.  به او گفتم که باور دارم از سفر به ایختلان بدون آنکه علت اش را بدانم بالاترین لذت را بردم . کاستاندا به سخنان ام  گوش داد و با حالتی که بنظر می آمد که می گوید با تمام این حرف ها من باید الان چه بگویم ، پاسخ داد. من به صحبت در جستجوی توضیح یا دلیلی ادامه دادم. من از خود دفاع کردم که شاید بازگشت من به سفر به ایختلان بخاطر عشقی باشد که در آن  مشاهده کردم. کاستاندا قیافه خاصی گرفت او از لغت عشق خوشش نیامد. شاید برایش تداعی عشق رمانتیک ، احساسات یا ضعف را  داشت. سعی می کردم خودم را توضیح دهم اصرار داشتم که حس نهایی سفر به ایختلان برآمده از قدرت است. اینجا کاستاندا گفت بله، او با آخرین  کلمه ام موافقت کرد ، گفت بله قدرت ،لغت درست این است. با تمرکز بر همان کتاب ، برایش شرح دادم بعضی صحنه ها برایم کاملاً نا معقول است. من نتوانستم برایشان توجیهی پیدا کنم. کاستاندا با من موافق بود. او گفت  رفتار آن زنان نا معقول و هیولا گونه بود اما آن نمایش برای  یافتن توانایی برای  ورود به عمل لازم بود . کاستاندا به آن شوک احتیاج داشت. او ادامه داد بدون رقیب ما هیچ هستیم. رقیب به شکل انسانی تعلق دارد . زندگی نبرد است. درگیری است. صلح غیر طبیعی است.بر مبنای دید من  از صلحجویی او واجد شرایط  رفتار شریرانه بود چراکه برطبق نظر او ، بشرموجودی  متشکل از پیروزی و درگیری است. بدون آنکه بتوانم خودم را مهار کنم گفتم که نمی توانم صلحجویی را بعنوان شرارت قبول کنم. پس گاندی چه می شود؟ بعنوان مثال نظرت دربارهٔ گاندی چیست؟

او به من واکنش نشان داد گاندی؟ گاندی صلح طلب نیست. گاندی یکی از بزرگترین مبارزانی است که در دنیا بوده. و چه جنگجویی بوده!

آنگاه بود که فهمیدم کاستاندا چه ارزش ویژه ای برای لغات قائل است. صلحجویی مد نظر او نمی توانست صلحجویی از روی ضعف باشد؛ آنسان که عده ای جرأت کافی برای بودن ندارند و اتفاقی رفتار دیگری می کنند. آنهایی که کاری نمی کنند چرا که انرژی و اهدافی در زندگی ندارند؛ این صلح جویی نمایانگر یک زیاده روی کامل در خود و منشی لذت جویانه است او پاسخ داد در نمای بزرگ می تواند شامل تمام جامعه ای که  بدون ارزشها ست  شود، همه تخدیر شده اند ... بله، لذت گرایان.

کاستاندا این موضوعات را شفاف سازی نکرد، و از او خواسته هم نشد. من این بخش زیبایی شناسانهٔ جنگجو را که باید خودش را از طبیعت انسانی رها کند درک کرده بودم اما بیانات غیر معمول کاستاندا من را مملو از سردر گمی کرده بود. کم کم بهرحال داشتم می فهمیدم که  این موجود موفقیت و درگیری مرحله اول ارتباط  در جایی است که مواد خام از هم  جدا می شوند. دون خوان در کتاب ها همواره بعنوان انسانی خوب بگوش می  رسد. او از موجوداتی است  که یاد میگیرند و از مرحله ای به مرحله بعد عبور می کنند. کاستاندا گفت نمی توانید بدون از دست دادن شکل انسانی به سوی دیگر بروید. اندک اندک با اصرار من بر جنبه های دیگر کتابها که خودشان را برایم  نشان نمی دادند ،  از او دربارهٔ حفره ای که بواسطه تولید مثل  در مردمان باقی می ماند پرسیدم .  کاستاندا گفت بله، بین مردمانی که بچه دار شده اند و آنانی که نشده اند تفاوت هایی وجود دارد. برای عبور از پیش پای عقاب لازم است که کامل باشی. فرد با وجود حفره ها نمی تواند از مقابل عقاب  عبور کند. او استعارهٔ عقاب را اندکی بعد برایمان توضیح داد. در این زمان تقریباً بدون اشاره به آن از این موضوع رد شدم چرا که بر قضیهٔ دیگری توجهمان متمرکز بود.

چگونه  رفتار دونا سولداد با پابلیتو و لاگوردا با خواهرانش را توضیح میدهی؟ من به اصرار می خواستم که بدانم . چرا که گرفتن آن لبه از کودکان که آنها در هنگام زاده شدن از ما گرفته اند در مقیاس بزرگ برای من چیز غیر قابل تصوری بود.

کاستاندا قبول کرد که او هنوز همه اینها را نظام مند نساخته است. اما همچنان در تفاوت بین مردمانی که تولید مثل کرده و آنانکه نکرده اند اصرار داشت. دون خنارو دیوانه بود! دیوانه! دون خوان به صورتی دیگر مرد دیوانهٔ  فکوری بود . دون خوان آهسته میرفت اما به دور دست ها می رسید. در آخر هر دو آنها می رسیدند. ..

او ادامه داد من دون خوان را دوست داشتم او حفره هایی داشت؛ آنطور که میشود گفت،من می بایست   جریان معمول را پیگیری کنم. دون خنارو نوعی دیگر بود ، مدلش فرق داشت. بعنوان مثال خنارو لبهٔ ویژه ای داشت که ما فاقد آن بودیم. امثال خنارو عصبی ترند و بسرعت حرکت می کنند ... آنها دمدمی هستند و چیزی مانع آنها نمی شود. آنهایی که مانند من و لاگوردا بچه داشته اند خصوصیات دیگری دارند که این فقدان را جبران می کند. بهرحال یکی بیشتر حل و فصل شده، هرچند که راه ممکن است دشوار و طولانی باشد، در آخر هر دو می رسند . بطور کلی آنهایی که بچه داشته اند می دانند که چطور باید از دیگری مراقبت کرد. این به آن معنا نیست که آنانی که بچه نداشته اند اینرا نمی دانند اما متفاوت است.....کلاً کسی نمی داند چطور عمل می کند. اعمال فرد ناخود آگاه است و بعدها هزینه اش را می پردازد. من نمی دانستم که چکار می کردم. او بدون شک  به زندگی شخصی اش اشاره می کرد. در زمان تولد من همه چیز را از پدر و مادرم گرفتم. آنها کاملاً له شده بودند!  باید که  لبه ای را از آنها گرفته بودم بر می گرداندم . حالا باید لبه ای را که از دست داده ام جبران کنم. اینطور بنظر می رسد که این حفره هایی که  باید بسته شوند ، مربوط به تزئینات بیولوژیک هستند.

ما می خواهیم بدانیم این حفره ها ی ایجاد شده از تولید مثل آیا  ترمیم  نا پذیر هستند؟ کاستاندا پاسخ داد نه ، آنها درمان پذیرند. هیچ چیزی در زندگی قطعی نیست. همیشه ممکن است که آنچه به ما تعلق دارد باز گردد و آنچه مال ماست جبران شود. این ایدهٔ بازیابی متعلق به شیوه ای است  که  در آن  کافی نیست آگاهی داشته باشیم یا یکی دو تکنیک را تمرین کنیم بلکه  تغییری شخصی و عمیق در بودن لازم است . به همه چیز مربوط است یک سیستم یکپارچه از زندگی  با اهدافی دقیق و بهم پیوسته است.

بعد از سکوتی کوتاه از او پرسیدم که آیا دومین حلقه قدرت به اسپانیایی ترجمه شده است؟ بر طبق گفته کاستاندا یک انتشاراتی اسپانیایی حق چاپ را دارد اما او نمی داند که کتاب بیرون آمده یا نه.

ترجمه اسپانیایی توسط خوان تاور انجام گرفته که از دوستان خوبم است.خوان تاور از دست نوشته های اسپانیایی ای استفاده کرده که خود کاستاندا برایش تهیه دیده بوده است . دست نوشته هایی که بعضی از منتقدین بر آنها شبهه وارد می کنند.  گفتم : ترجمه پرتغالی به زیبایی صورت گرفته کاستاندا پاسخ داد ؛بله. این ترجمه بر مبنای ترجمه فرانسوی انجام شده است. واقعاً بسیار  خوب ترجمه شده است.

در آرژانتین دو کتاب اول او توقیف شده اند. بنظر میرسد مربوط به موضوع مواد مخدر باشد. کاستاندا نمی دانست. نمیدانم چرا قبل از اینکه از او بپرسیم پاسخ داد که؛ تصور می کند کار کلیسای مادر باشد.

در آغاز مصاحبه امان، کاستاندا به چیزی درباره آموزش تولتک ها اشاره کرد. همچنین در دومین حلقه قدرت تمرکز بر تولتک ها و یک تولتک بودن است. از او پرسیدم یک تولتک بودن به چه معناست؟

برطبق گفته کاستاندا تولتک بودن متشکل از معنای گسترده ای است. اینکه گفته شود کسی تولتک است بگونه ای شبیه این است که گفته شود فلانی دموکرات یا فیلسوف است. اما  شیوه ای که او از این لغت استفاده می کند هیچ ربطی به معنای مردم‌شناسانه اش ندارد. از دیدگاه مردم شناسی این لغت  مربوط به فرهنگی سرخپوست در مرکز و جنوب مکزیک است که پیش از زمان تسخیر و مهاجرت اسپانیایی ها به آمریکا از بین رفته بوده است. اما از منظر او 

تولتک کسی است که  از رازهای رویابینی و دیدن آگاه است. هرکسی اینها را بداند تولتک است. این در ارتباط با گروه کوچکی است که از سه هزار سال قبل از میلاد مسیح می دانستند که چگونه این سنت را زنده نگاهدارند.

از آنجایی که من بر روی افکارعرفانی کار میکنم و توجه ویژه ای بر بوجود آمدن سرچشمه و مکان اصلی سنت های متفاوت دارم، اصرار کردم که ؛ آیا باور داری که سنت تولتک ها آموزه هایی را ارائه می کنند که مختص به قاره آمریکاست؟

مردمان تولتک سنتی را زنده نگه داشتند که بدون شک مختص به آمریکاست. کاستاندا مدعی بود که احتمالش وجود دارد که آمریکایی های اولیه توانسته باشند از طریق تنگه برینگ (  به مسیر آبی پنجاه و شش کیلومتری ای اشاره می کند که آلاسکا را از منتهی علیه غربی سیبری جدا می کند. تنها راه ممکن برای رسیدن انسانهای نخستین از شرق به آمریکا ) چیزی بدست آورده باشند. اما همه اینها مربوط به هزاران سال پیش است و هماکنون اینها  چیزی بیش از تئوری نیستند.

 در افسانه های قدرت ، دون خوان با کاستاندا دربارهٔ ساحرانی صحبت می کند که تهاجم و مهاجرت مردان سفید نتوانست آنان را نابود سازد چرا که نه از وجودشان آگاه بودند و نه متوجه دیدگاه های غیرقابل درک آنها از دنیایشان شدند.

چه چیزی طایفه تولتک را شکل می دهد؟ آیا باهم کار می کنند؟ کجا اینکار را باهم می کنند؟

کاستاندا به تمام سئوالات پاسخ گفت. او مسئول گروهی از افراد جوانی بود که در منطقه چایاپاس در جنوب مکزیک  زندگی می کردند. برای این همه آنها به آنجا رفتند که زنی که همکنون معلم آنان است در آن منطقه زندگی می کند.
پس تو بر گشتی؟ احساس کردم که دارم او را مجبور می کنم آخرین صحبت هایش را با خواهران کوچک در آخر کتاب دومین حلقه قدرت بیاد آورد. آیا همانطور که گوردا از تو خواسته بود بیدرنگ باز گشتی؟

کاستاندا در حالیکه می خندید پاسخ داد: نه بیدرنگ برنگشتم، اما برگشتم. بخاطر تکلیفی بازگشتم که نمی توانستم نکوهش اش  کنم.

گروه شامل چهارده عضو بود.هر چند هسته اصلی هشت یا نه نفر هستند، همگی در تکلیفی که هرکدام انجام میدهند  وجودشان ضروری است.  اگر هر کدام به قدر کفایت بی عیب و نقص باشند ، تعداد زیادی از مردم را میشود کمک کرد.

او در زمانی گفت: عدد هشت جادویی است .او همچنین اصرار داشت که یک تولتک به تنهایی محفوظ نخواهد بود اما با هسته اصلی میرود. آنهایی که میمانند ضروری است که ادامه دهند و سنت را زنده نگاهدارند. لازم نیست که گروه بزرگ باشد اما هرکدام از آنها که درگیر تکلیف هستند بطور قطع برای کل لازم هستند.

من و لاگوردا مسئول ورودی ها هستیم. خب ... البته کسی که در واقع مسئول است منم  اما لاگوردا صمیمانه کمک ام می کند.

کمی بعد او درباره اعضایی که از کتاب هایش می شناختیم صحبت کرد. او گفت که دون خوان سرخپوست یاکی از ایالت سونورا بود. پابلیتو سرخپوست میکستکو ، نستور مازاتک(از ایالت مازاتلان، استان سینالئا) بنینو تسوتزیل. او چند بار تکرار کرد که ژوزفینا سرخپوست نبود اما مکزیکی و یکی از اجدادش اصالت فرانسوی داشت. لا گوردا مانند خنارو و نستور مایتک بود. وقتی که من برای اولین بار گوردا را ملاقات کردم زن سنگین وزن عظیم الجثه ای بود که بخاطر زندگی سخت ، وحشی شده بود. او گفت هیچکدام از کسانی که امروز او را می شناسند قادر نیستند  آنچنان که قبلاً بود اورا تصور کنند.

ما می خواستیم بدانیم با چه زبانی با دیگر افراد گروه ارتباط برقرار میکرده است. و زبانی که بطور عام در بین خودشان استفاده می کردند چه بوده است. به او یاد آوری کردم که در کتابش ارجاعاتی به بعضی زبان های سرخپوستی  وجود دارد.

او پاسخ داد: ما به اسپانیایی باهم حرف می زدیم چرا که این زبانی بود که همگی به آن صحبت می کردیم. در عین حال نه ژوزفینا و نه زنان تولتک سرخپوست نبودند(احتمالا منظورش زنان گروه دون خوان است). من تنها یک خورده سرخپوستی بلدم. لغاتی مانند خوش آمد گویی و بعضی عبارات دیگر اما  آنقدر بلد نیستم که بتوانم گفتگویی را ادامه دهم. 

با سود جستن از وقفه ای که پیش آمد از او پرسیدم آیا وظیفه ای که به آن مشغول هستند برای تمامی انسان ها در دسترس است یا اینکه تنها مربوط به عده ای خاص میشود؟ منظور پرسش ما این بود که ارتباط  آموزه های تولتکی و ارزش تجربه گروه برای باقی بشریت را دریابیم. کاستاندا برایمان تشریح کرد که هرکدام از اعضای گروه تکلیف ویژه ای دارد خواه در منطقه یوکاتان یا دیگر مناطق مکزیک یا هرجای دیگر.

انجام رساندن تکالیف فرد چیزهای زیادی را نمایان می کند که قابل اجرا در وضعیت زندگی روزانه است. فرد با انجام وظایف خود بسیار می آموزد. بعنوان مثال خناروها ، یک گروه موسیقی دارند بواسطه آن به همه نقاط مرزی می روند. میتوانید تصور کنید که مردمان بسیاری را می بینند و با آنان برخورد می کنند. همیشه احتمال آن برای شما وجود دارد که دانش را انتقال دهید. این کار همیشه کمک می کند. با یک کلمه کمک می کند با یک نفوذ غیر مستقیم و کوچک....هر کسی که صادقانه تکلیف او را انجام نمی دهد. همه بشریت می تواند یاد بگیرد. همه این امکان را دارند که مانند یک جنگاور زندگی کنند.

هر کسی می تواند  تکلیف یک جنگجو را تقبل کند. تنها لازمه آن  خواست در بانجام رسانی آن با اشتیاقی تزلزل نا پذیر  است.  آنچه میشود گفت این است که فرد می بایست اشتیاق تزلزل ناپذیری به آزاد شدن  داشته باشد. این راه آسانی نیست. ما دائماً بدنبال بهانه و تلاش برای فرار هستیم. این محتمل است که ذهن آنرا احراز کند اما جسم همه چیز را احساس نمی کند...بدن بسرعت و ساده یاد میگیرد.  یک تولتک نمی تواند انرژی اش را در حماقت هدر دهد. او ادامه داد که : من از آن آدم هایی بودم که نمی توانند بدون دوستانشان زندگی کنند. .. من حتی سینما هم به تنهایی نمی رفتم. دون خوان در بزنگاهی خاص به کاستاندا گفته بود که باید همه اینها را رها کند ، بخصوص خودش را از آن دوستانی که بطور کلی کار بخصوصی با آنها ندارد جدا سازد. برای زمانی طولانی در برابر این ایده مقاومت کرد اما بالاخره شروع به کار کرد.

یکبار در بازگشت به لوس آنجلس ، یک بلوک مانده که بخانه برسم از ماشین پیاده شدم و تلفن کردم. بطور طبیعی در آن روز مانند همیشه خانه من پر از آدم بود. از یکی از دوستانم خواستم که ساک کوچکی از چیزهایی تهیه کند و آنرا برایم بجایی که هستم بیاورد. همینطور به آن زن گفتم که بقیه چیزهایی که می ماند شامل کتاب ها و نوارها و غیره را در بین خودشان تقسیم کنند. واضح است که دوستانم اینرا باور نکردند و آنچه برداشتند را بعنوان امانت محسوب کردند.

عمل خلاص شدن از دست کتابخانه و نوارهای کاست ام مانند بریدن از همه چیز در گذشته بود. تمام دنیای تصورات و عواطف.

دوستانم فکر می کردند که من دیوانه شده ام و امیدواری اشان را در بازگشت من از این دیوانگی حفظ کردند. کاستاندا با این جمله سخنانش را بپایان برد: من آنها را برای چیزی حدود دوازده سال ندیدم. کاستاندا بعد از دوازده سال با آنها دوباره ملاقات کرد. او نخست بدنبال دوستی گشت که او را دوباره با دیگران مرتبط کند. آنگاه آنها برای ملاقات برنامه ریزی کردند و با هم برای صرف غذا رفتند. در آنروز اوقات خوشی داشتند. آنها بسیار خوردند و دوستان مست کردند.

 کاستاندا گفت: قرار دادن خودم در میان آنها بعد از آن همه سال شیوه من در نشان دادن سپاسگذاری ام از رفتار دوستانه ای که قبلا با من داشتند بود. دیگر همه آنها پیشرفت کرده بودند. همه سر و همسر داشتند...این لازم بود. بهرحال من از آنها تشکر کردم. تنها با این روش بود که می توانستم قاطعانه با آنها قطع رابطه کنم و به دوره ای از زندگی ام پایان دهم.

این امکان وجود دارد که دوستان کاستاندا نمی دانستند که او چه می کند اما اینکه عملا او می خواسته از آنان تشکر کند کار خیلی زیبایی بود. کاستاندا به چیزی تظاهر نکرده تنها صمیمانه بخاطر دوستی اشان از آنان تشکر کرده است. و با انجام اینکار خودش را بطور درونی از همه آنچه در گذشته بوده است جدا کرد. ما درباره عشق صحبت کردیم به این دلیل که اغلب به عشق اشاره می شد. او حکایاتی را به پدربزرگ ایتالیایی اش منسوب می کرد. اینکه همیشه در جستجوی عشق بوده است و اینکه پدرش نا متعادل بوده. او چند بار تکرار کرد: آه عشق، عشق!  تمامی تفاسیر او در نابودی تصوراتی بود که افراد از عشق دارند. او ادامه داد که برایم هزینه بسیاری داشت  تا یاد بگیرم. من هم خیلی دنبال عشق بودم. دون خوان باید به سختی کار می کرد تا برخی روابط ام را تمام کنم. شیوه ای که در آخر یکی از این روابط ام را پایان دادم اینگونه بود . من آن زن را به نهار دعوت کردم و در رستورانی با هم ملاقات کردیم. در طی نهار همان اتفاقات همیشگی رخ داد. دعوای حسابی کردیم و او سرم داد کشید و به من دشنام داد. در آخر از او پرسیدم پول دارد و او جواب داد که دارد. از این موضوع استفاده کردم و گفتم من باید به ماشین برگردم تا دنبال کیف پول ام بگردم چیزی در این مایه ها. من بلند شدم و دیگر بر نگشتم. قبل از ترک او میخواستم مطمئن شوم که او پول کافی برای گرفتن تاکسی و بازگشت به خانه دارد. از آن زمان دیگر او را ندیده ام. او تاکید کرد که شما من را باور نخواهید کرد اما تولتک ها بسیار زاهد هستند. بدون هیچ شکی به او اعتراض کردم که این لغت(زهد) از کتاب دومین حلقه قدرت استنباط نمی شود. با اصرار گفتم که برعکس باور دارم که در بسیاری از صحنه ها وبرخورد های کتابش سردر گمی حاکم است.

او به من پاسخ داد که چطور فکر می کنید که می خواستم واضح حرف بزنم؟ من نمی توانستم که بگویم روابط ما بین آنها خالصانه است چرا که نه تنها کسی این را باور نمی کرد بلکه حتی کسی  آن را نمی فهمید. از نظر کاستاندا ما در جامعهٔ منحطی زندگی می کنیم ، بگونه ای که بیشتر چیزهایی که در این بعد از ظهر درباره اش صحبت کرده ایم را اکثریت مردم درک نمی کنند. این همان کاستاندایی است که از طرف ناشران به الزامات خاصی مکلف شده است همان که زمانی  می کوشد تا ذائقه خوانندگان عام را راضی نگهدارد. کاستاندا ادامه میدهد مردم در فکر چیزهای دیگری هستند. بعنوان مثال یک روز من وارد کتاب فروشی ای در لوس آنجلس شده و در قفسه ها مشغول ورق زدن مجلات شدم.  متوجه شدم به مقدار زیادی عکس زن های لخت و ... به همراه مردان آنجا هست. نمی دانم که به شما چه بگویم. در یکی از عکس ها مردی بر روی نردبان رفته و داشت سیم برقی را درست می کرد. او کلاه ایمنی بر سر و کمربندی پر از لوازم بر کمر داشت. این همه اش بود. بقیه بدن اش لخت بود. این مضحک است! چنین چیزی امکان ندارد! یک زن در این وضع می تواند مطبوع باشد  ...اما یک مرد! بر مبنای توضیحی که او اضافه کرد زنان تجاربی طولانی بر مبنای تاریخ اشان در این کار ها دارند. نقشی اینچنینی برای مردان جایی برای ابتکار ندارد. این اولین باری بود که من ایده اینکه رفتار زنان بداهه نیست را می شنیدم. این موضوعی کاملا جدید برای من بود. من واکنش نشان دادم. بعد از شنیدن توضیحات کاستاندا ما قانع شدیم که برای تولتک ها سکس داشتن به معنای از دست دادن سطح زیادی از انرژی حیاتی مورد نیاز برای تکالیف دیگر است. پافشاری او بر رابطه زاهدانه ای که اعضای گروه با هم دارند بهرحال قابل فهم بود. از منظر دنیوی ، حیاتی که گروه دارد و روابط اعضا باهم چیزی نشنیده و نپذیرفتنی است. بگونه ای  که اگر به مردم بگویم باور نمی کنند. زمان زیادی طول کشید تا اینرا بفهمم اما درنهایت قادر شده ام که بررسی اش کنم.

کاستاندا پیش از این به ما گفته بود که وقتی فردی تولید مثل می کند لبهٔ بخصوصی را از دست می دهد. اینطور بنظر می رسد که این لبه نیرویی است که نوزاد از والدین اش در عمل  متولد شدن میگیرد. این حفره که با والدین باقی میماند باید یا ترمیم و یا پر شود. او گفت شما باید که نیرویی را که از دست داده اید ترمیم کنید. او همچنین خواست درک کنیم که روابط جنسی دراز مدت بین زوجین در نهایت به زوال منتهی میشود.  در یک رابطه تفاوت ها نوسانات را بالا میبرد به نحوی که برخی خصوصیات یکی یا دیگری بتدریج دفع می شود.  در پیامد تولید مثل انرژی از جایی انتخاب می شود که یکی از زوجین علاقه دارد اما ضمانتی وجود ندارد که این بخش منتخب  لزوما بهترین باشد. از منظر تولید مثل ، بهترین انتخاب اتفاقی و  تصادفی است. کاستاندا کوشید تا برای ما توضیح دهد که این تصورات کلی که او ارائه می کند فهمیدنی تر هستند  اما باید دوباره اعتراف کند که اینها موضوعاتی هستند که هنوز برای خودش هم کاملاً واضح نشده اند.

کاستاندا برای ما گروهی را توصیف می کرد که الزامات وجودی اشان  برای انسان عادی بشدت افراطی بود. ما خیلی علاقمند بودیم که بدانیم اینهمه قدرت از کجا باید بیرون می آید.

هدف اصلی تولتک چیست؟ ما می خواستیم عصاره آنچه کاستاندا به ما می گوید را بدانیم. هدفی که تو دنبال می کنی چیست؟ ما اصرار داشتیم که سئوال امان را به سطح شخصی بکشانیم.

کاستاندا گفت: هدف ترک دنیای زندگی است؛ ترک این دنیا با تمام آنچه که  یک نفر است اما نه بیشتر از آنچه که یک نفر هست. موضوع این است نه هیچ چیزی را از دست دهی و نه چیزی را بدست آوری. دون خوان کامل از این دنیا رفت. او نمرد چرا که تولتک نمی میرد.

 در دومین حلقه قدرت لاگوردا کاستاندا را با احترام به دوگانگی تونال جادوگر ، راهنمایی کرد . محدودهٔ دقت دوم تنها در صورتی در دسترس است که جنگاور کاملاً سطح میز را پاک کند...دومین دقت در واقع  دو دقت از یک کلیت است و کلیت تمامیت فرد است. در همین کتاب لاگوردا به کاستاندا می گوید وقتی جادو گران آموختند که رویا ببینند آنها دو دقت اشان را بهم گره میزنند و بنابر این لزومی به مرکزیتی که به بیرون فشار آورد نیست .....ساحران نمی میرند....من نمی خواهم بگویم که ما نمی میریم. ما هیچ چی نیستیم. ما ابلهانی هستیم. احمق؛ ما نه اینجا هستیم ونه آنجا. بنوعی دیگر آنها دقت هایشان را دارند پس با اتحاد دو دقت اشان شاید هرگز نمی میرند. بر مبنای سخنان کاستاندا تصور اینکه ما آزاد هستیم یک توهم و چرند است. او به ما فشار آورد تا درک کنیم که حس مشترک و عام میان مردمان  مارا گول می زند چرا که ادراک متداول تنها بخشی از حقیقت را به ما می گوید.
کاستاندا با شور حرارتی فراوان گفت: ادراک معمول همه واقعیت را بر ملا نمی کند. باید چیزی بیش از گذر از روی زمین باشد باید چیزی بیش از خوردن و زادن باشد. با ژستی این را مربوط به بی عاطفه گی کلی ونادرستی عظیم در ملال روزانه تفسیر کردم. او از ما پرسید تمام آنچه که ما را در بر گرفته چیست؟ این  حس مشترک بر مبنای آنچه که ما در یک فرآیند طولانی آموزش گذرانده ایم است که ادراک متداول را به ما به عنوان تنها حقیقت تحمیل می کند. او گفت دقیقاً هنر ساحر شامل تبدیل آموزش به اکتشاف و ازهم گسستن پیشداوری ادراکی است.

بر مبنای سخن کاستاندا ، ادموند هوسرل اولین کسی است که در غرب امکان  تعلیق قضاوت  را فهمید. درکتاب  ایده پدیدار شناسی خالص و پدیدارشناسی فلسفی (۱۹۱۳) هوسرل کاملاً با  ساده سازی پدیدارشناسانه برخورد کرده است. شیوه پدیدارشناسی ادراک متداول را نفی نمی کند اما عناصر ی را که باعث بقای آن میشود داخل پرانتز می گذارد.

کاستاندا پدیدارشناسی را زمینهٔ متدلوژیک تئوری فهم آموزه های دون خوان میداند. در پدیدارشناسی عمل دانستن نتیجه قصد و نیت است و  نه ادراک. ادراک همیشه بر مبنای تاریخ متفاوت بوده است، یعنی باید گفت ادراک  بر مبنای موضوع با اندوختن دانش و غوطه وری در سنتی مشخص اتفاق می افتاده است. مهمترین نقش متد پدیدارشناسی از سمت چنین چیز هایی می آید.

او اصرار داشت که تکلیفی که دون خوان من را به انجامش وا داشت ، شکستن اندک اندک تعصبات حسی وعقلی  تا رسیدن به گسیختگی کامل بود. پدیدار شناسی قضاوت را متوقف و به شرح محدود اعمال خالص عمدی محدود می کند. بنابر این بطور مثال ؛ من شیء (ابژه) خانه را می سازم. مرجع پدیدارشناسی حداقل است. قصد یا نیت مندی  چیزی است که مرجع را به چیزی مفرد و منسجم تبدیل می کند. بدون هیچ شکی پدیدار شناسی برای کاستاندا بسادگی ارزش متدلوژیک دارد. هوسرل هرگز به ورای تئوری پردازی نرفت و در نتیجه در تمام روزگار زندگی اش موجودیت بشری را لمس نکرد. از نظر کاستاندا مهمترین دست آورد انسان غربی ، اروپایی - رسیدن به انسان سیاسی است. انسان سیاسی می تواند خلاصه و سر جمع تمدن ما باشد. به گفته او آموزه های دون خوان دری را بسوی انسان بسیار جالب تری گشود. انسانی که هنوز در دنیا یا کائناتی جادویی زندگی می کند. تعمق درباره ایده انسان سیاسی من را بیاد کتابی از ادوارد اشپرانگر بنام شکل زندگی انداخت.  او در این کتاب می گوید زندگی انسان سیاسی کلافی در هم پیچیده از روابط قدرت و رقابت است. انسان سیاسی بشری است که در  قلمروی  کنترل قدرت به همان اندازه واقعیت منسجم دنیا ساکن  است. دنیای دون خوان به شکلی دیگر جهانی جادویی است که مجتمع از هویت ها و نیروها ست..

کاستاندا گفت: احترام برانگیزی دون خوان در این است که خواه چه او  برای دنیای زندگی روزمره دیوانه بنظر می رسد هیچکسی نمی تواند  اینرا از او ادراک کند. برای دنیا دون خوان چهره ای ارائه می کند که لزوماً عرفی و دنیوی است...یک ساعت....یک ماه...شش سال. هیچ کسی نمی تواند گارد او را باز کند! او در این دنیا بی عیب و نقص است چرا که او همیشه میداند هرچه در اینجاست موقتی است و آنچه پس از آن می آید ....خب....زیبایی است! دون خوان و دون خنارو بشدت عاشق زیبایی بودند . مفهوم و ادراکی که دون خوان و دوپن خنارو برای واقعیت و زمان قائل بودند بطور کاملا روشن و بی تردید از آنچه ما داریم جدا بود.اگر در سطح زندگی روزانه دوت خوان همواره بی عیب و نقص بود این موضوع مانع از آن نمی شد که از این سو همه چیز بطور قاطع زودگذر و فانی است. کاستاندا به توضیح اش ادامه داد که کائنات در بین دو نهایت قطبی شده است سوی راست و سوی چپ. سوی راست در رابطه با تونال است و سوی چپ در ارتباط با جادو است.

در افسانه های قدرت دون خوان بطور گسترده ای برای کاستاندا توضیح می دهد ، که این دو نیمهٔ حباب ادراک هستند. او گفت که آخرین وظیفه معلم شامل پاکسازی کسل کننده بخشی از حباب ادراک و سازماندهی دوباره همه آنچه که آنجاست در سوی دیگر حباب است. معلم در زمان تعلیم مشغول کندن و چکش کاری بی رحمانه ای است تا اینکه تمام تصور او از دنیا دریک نصفه از حباب مستقر شود. نصفه دیگر که پاکیزه باقیمانده بنابراین می تواند با چیزی که ساحر آنرا قصد می نامد دوباره سازی شود. توضیح تمامی اینها بسیار پیچیده است چرا که در این سطح لغات بسیار نارسا هستند. سوی چپ کائنات دقیقاً بر فقدان کلام دلالت دارد و بدون لغات ما نمی توانیم فکر کنیم. آنجا تنها عمل وجود دارد. کاستاندا به بیانی دیگر گفت : اعمال بدن ، بدن نیازی به لغات ندارد تا بداند.

در کیهان جادویی آنگونه که دون خوان آن را مینامید، برخی موجودات هستند که هم پیمان یا سایه های زودگذر نامیده می شوند. آنها را میشود چند باری تسخیر کرد. برای درک چنین تسخیری بدنیال توضیحات فراوانی گشته شده است. اما بر طبق گفته کاستاندا ، اما شکی نیست که این پدیده ها اصولا بر پایه آناتومی انسان است. موضوع مهم رسیدن به این آگاهی است که کل این وسعت توضیحاتی تواند دلایلی برای این سایه های زودگذر باشند.

از او پرسیدم این آگاهی بدن که در کتابهایش از آن صحبت کرده است آیا به این معنی است که از نظر تو کل بدن بعنوان یک ارگان و اندام آگاهی است؟    

او به من پاسخ داد: البته! بدن می داند. بعنوان مثال ، کاستاندا از امکانات فراوانی گفت که  بخش زانو تا قوزک پا دارد  و  می تواند مرکز حافظه در آن مستقر شود . اینطور بنظر می رسد که شما میتوانید یاد بگیرید که از بدنتان استفاده کنید تا این سایه های زودگذر را تسخیر کنید. آموزه های دون خوان بدن را تبدیل به اسکنری الکترونیک می کند . کاستاندا در اسپانیایی بدنبال لغت مناسبی می گشت تا بدن را با تلسکوپ الکترونیک مقایسه کند. بدن توانایی ادراک واقعیت را در سطحی متفاوت دارد که در زمان خود میتواند صورت بندی مادهٔ متفاوت را آشکار کند. برای کاستاندا واضح بود که بدن توانایی هایی در حرکت و ادراک دارد که برای بیشتر ما آشکار نخواهد شد. کاستاندا ایستاد و به پا و زانویش اشاره کرد او با ما درباره امکانات این بخش از بدن و دانش اندک ما از تمام این چیزها گفت. در سنت تولتک شاگرد برای گسترش این توانایی ها تمرین می کند.  در این سطح بود که دون خوان شروع به ساختن می کرد.  تمرکز بر این سخنان کاستاندا من را بفکر مشابهت هایی با یوگای تانتاریک و مراکز مجزا یا چاکرا ها انداخت  که بواسطه آنها برگزار کننده مراسم آیینی به بیداری میرسد یعنی با تمرینات خاص آیینی. در کتاب دایرهٔ نفوذ ناپذیر نوشته میگوئل سرانو میخوانیم که چاکراها مراکزی باطنی هستند. در همان کتاب اشاره به مکالمه ای می شود  که یرانو با رئیس قبیله سرخپوستی بنام اچویان بیانو یا دریاچهٔ  کوهستان داشته می کند: او برایم این احساس اش درباره مرد سفید را توضیح داد که حس می کند سفید پوستان  همواره مضطرب هستند و همواره بدنبال و مشتاق چیزی هستند. بر طبق نظر دریاچهٔ کوهستان ، سفیدها دیوانه اند؛ تنها مردمان دیوانه اند که فکر کردن با سر  را تصدیق می کنند. این اظهارات رئیس قبیله سرخپوست برایم تعجب زیادی به همراه آورد و از او پرسیدم پس او با چه فکر می کند؟ او گفت که او با قلبش فکر می کند. (میگوئل سارانو  ، دایرهٔ نفوذناپذیر .بوینس آیرس.۱۹۷۸)

                                راه دانش برای جنگاور طولانی  و  نیازمند فداکاری کامل است. جنگجو هدفی راسخ و انگیزه ای خالص دارد. من اصرار کردم که هدف چیست؟ پاسخ داد:  بنظر نمی رسد که هدف شامل گذاری آگاهانه از یک سو به سوی دیگر کائنات باشد.  شما باید تلاش کنید که تا آنجا که ممکن است به عقاب نزدیک شوید و تقلا کنید بدون آنکه  شما را  بخورد فرار کنید.

او ادامه داد : هدف رد شدن از سوی چپ عقاب است در حالیکه پاور چین و روی نوک پنجه پاها راه میرویم. من نمی دانم اگر شما می دانید. در حالیکه بدنبال راهی می گشت تا تصویر را برایمان واضح کند توضیح داد که وجودی  هست که تولتک به آن عقاب می گوید. تصوری که بصورت سیاهی بی کرانی که تا بی نهایت گسترده شده دیده میشود؛ سیاهی بی کرانی است که نورها از آن عبور کرده اند. به این دلیل به آن عقاب گفته شده که ، بالهایی سیاه و پشت دارد و سینه اش درخشان است. چشم این وجود ، چشمان انسان نیست. عقاب ترحمی ندارد. هرچیزی که زنده است پیش عقاب نمایان است. این وجود یا هویت همانطور  تمام زیبایی هایی که انسان قادر است بوجود بیاورد را از هم باز می کند که وحشیگریهایی که از نادرستی انسان بوده است را باز می کند. عقاب تمام نیروهای حیاتی را که آماده محو شدن هستند جذب می کند چرا که او با انرژی تغذیه می شود. عقاب مانند آهن ربای بی کرانی است که همه آن پرتوهای نور را بخود می رباید که این پرتوها انرژی حیاتی آنهایی است که دارند می میرند. سر عقاب با اشتهایی سیری ناپذیر  به فضا نوک می زند. وقتی کاستاندا اینرا گفت با سر و دستانش ادای چکش زدن را در آورد و گفت: تنها آنچه دون خوان و دیگران به من گفته اند را برایتان بازگو کردم. همه آنها ساحر و جادوگر هستند. همه آنها درگیر یک  استعاره اند که برای من  درک ناشدنی است.

کاستاندا پرسید : ارباب و صاحب انسان چیست؟ آن چیست که مارا بخود می خواند؟ من با دقت سکوت کردم چرا که او وارد قلمروی شد که در آن سئوالات زیادی امکان پذیر می شد.

او گفت ارباب انسان نمی تواند یک مرد باشد. اینطور بنظر می رسد که تولتک ها قالب را ارباب انسان مینامند. همه چیز گیاهان ، حیوانات و موجودات انسانی یک قالبی دارند. قالب انسان برای همه موجودات انسانی همان است. او ادامه داد قالب من و شما همان است اما در هرکدام بر مبنای پیشرفت شخص قالب به یک شکل منسجم رفتار و آشکار می شود.

با تقسیم کردن  سخن کاستاندا ، اینطور تعبیر کردیم که قالب بشری دوباره با ما متحد نمی شود و نیروی زندگی را یکپارچه می کند. از طرفی دیگر شکل انسانی میتواند همان باشد که مانع این شود که قالب را ما ببینیم. بنظر نمی رسد تا وقتی که شکل انسانی ازبین نرفته، آنگونه که ما هستیم ، شکل انسانی مانع ما از تغییر می شود. در دومین حلقه قدرت لاگوردا کاستاندا را درباره قالب انسانی و شکل انسانی راهنمایی کرد. دراین کتاب قالب بعنوان موجودیتی نورانی شرح داده شده کاستاندا بیاد می آورد که دون خوان آنرا  بعنوان منشاء و اصل انسان توصیف کرده است. لاگوردا با تفکر درباره دون خوان بیاد می آورد که دون خوان به او گفته است که اگر ما به مقدار مناسبی از قدرت شخصی برسیم ما می توانیم در حالیکه جادوگر نباشیم نیم نگاهی به الگو بیاندازیم و وقتی ابن اتفاق بیافتد ما خواهیم گفت که خدا را دیده ایم. لاگوردا به من گفت که اگر ما آنرا خدا بنامیم بیراه نرفته ایم چرا که قالب خداست.

چندین بار در آن بعد از ظهر ما به موضوع قالب و شکل انسانی بر گشتیم و به موضوع از زوایای مجزا پرداختیم و هربار بیشتر آشکار شد که شکل انسانی پوستهٔ سخت فرد است. او گفت که این شکل انسانی مانند حوله ای است که از زیر بغل تا پاها را پوشانده است. در زیر این حوله شمع درخشانی است تا آنکه تمام شود تحلیل می رود. وقتی شمع تمام می شود به معنای آن است که فرد مرده است.آنگاه عقاب می آید او را می بلعد.کاستاندا ادامه داد بینندگان که قادر به دیدن انسان مانند تخم مرغی درخشان هستند می بینند که درون این گوی درخشان شمع روشنی هست. اگر بینندگان ببینند که این شمع کوچک است هرچند که فرد بنظر قدرتمند برسد ، به این معنی است که آن شخص بزودی عمرش  تمام  می شود.کاستاندا قبلاً به ما گفته بود که تولتک نمی میرد چرا که تولتک بودن به از دست دادن شکل انسانی اشاره دارد. تنها در این زمان بود که ما فهمیدیم: اگر تولتک فرم انسانی اش را از دست داده باشد ، دیگر چیزی وجود ندارد که عقاب آنرا ببلعد. همچنین او ما را در شک نگه نداشت که موضوع ارباب انسان و قالب انسان و همچنین تصویر عقاب به همان هویت مربوط است یا بشدت وابسته است.

چند ساعت بعد جلوی همبرگرهایمان در کافه تریایی درکنار  ویلشیر بولوار و خیابانی که اسمش یادم نیست  نشسته بودیم. کاستاندا درباره تجربه اش در ازدست دادن شکل انسانی به ما گفت. برمبنای آنچه به ما ارائه کرد تجربهٔ او به قدرت تجربه لاگوردا نبوده است.(در دومین حلقه قدرت  به کاستاندا می گوید که وقتی او شکل انسانی را از دست داد ، شروع کرد به اینکه همواره چشمی را در مقابل اش ببیند. چشم در هر لحظه مقابلش بود و او را به سرحد جنون می رساند. کم کم  به آن عادت کرد تا اینکه یک روز بنظر رسید که چشم بخشی از او شده است. یکروز در زمانی که واقعاً به موجودی بی شکل تبدیل شوم دیگر چشم را نمی بینم و او جزوی از من میشود)  کاستاندا گفت که در مورد من نشانه هایش مانند حمله قلبی بود. یک وضعیت هایپر ونتیلایشن(تنفس سریع )در من ایجاد شد . دراین وضع خطیر من فشار شدیدی را احساس کردم : سیلان انرژی از سرم وارد شد از سینه ام عبور کرد و بعد از شکم ام و به پاهایم امتداد یافت تا اینکه در پای چپ ام نا پدید شد .این کل جریان بود. برای اطمینان پیش پزشک رفتم، اما او موردی را در بدنم پیدا نکرد. تنها پیشنهاد کرد در کیسه کاغذی نفس بکشم تا مقدار اکسیژن کاهش بیابد و بشود که در مقابل پدیده هایپر ونتیلایشن مقاومت کرد. بر مبنای نظر تولتک ها باید به نحوی آنچه که به عقاب تعلق دارد را به او پرداخت یا بازگرداند. کاستاندا به ما گفته بود که ارباب انسان عقاب است، و عقاب تمام نجابت و زیبایی  و به همان اندازه تمام ترس و سبعیتی  است که می شود در همه،  آنرا یافت.  چرا عقاب ارباب انسان است؟ عقاب به این دلیل ارباب انسان است که با ندای زندگی  می پروراند ، با انرژی حیاتی که از او نرم میشود  برورش میدهد، تمامش همین است. و بار دیگر با دست هایش ادای کله عقاب را در حال نوک زدن  در آورد. با بازوهایش فضای نوک زدن را پاک می کرد و می گفت مانند این! این طوری! او همه چیز را می بلعد. تنها راه فرار از ولع مرگ  که تکذیب ناپذیر و غیر قابل گریز است ، موجودی عملگرا بودن است.

موجودی عملگرا بودن شامل چه می شود ، این مرور دوبارهٔ فردی را چگونه انجام می دهی؟ می خواهم بدانم.

او پاسخ داد که در  مرحله اول باید لیستی از تمام کسانی که در طول عمرت ملاقات کرده ای تهیه کنی. لیستی از تمام کسانی که به هر طریقی  ما را مجبور کرده اند که اگو را روی میز قرار دهیم  . (اگو: مرکز رشد شخصی که بعداً بعنوان دیوی با سه هزار سر نشان داده می شود) ما باید تمام آنانی را که با آنها همدستی کرده ایم باز گردانیم  پس ممکن است وارد بازی آنها من را دوست دارند یا دوستم ندارند شویم. بازی ای که چیزی جز این نیست که زندگی را با این نتیجه  تلخ کنیم که تنها خودمان هستیم که زخم هایمان را می لیسیم ! او ادامه داد که مرور دوباره باید کامل باشد از الف تا یا ، باید به عقب برگشت. از الان شروع میشود و به اوایل طفولیت تا حدود دو یا سه سالگی ختم می شود و حتی اگر امکانش بود به عقب تر از این سنین یعنی تا زمانیکه بدنیا آمدیم. هر چیزی که در بدن امان نقش بسته است. مرور دوباره به تمرین ذهنی عظیمی نیازمند است.

تو چگونه این مرور دوباره را انجام دادی؟ او اضافه کرد: ابتدا باید بدقت تصاویر را بیرون کشیده و در برابر ثابت اشان کنی. سپس با حرکت سر از چپ به راست بگونه ای  آنها را می زداییم که گویا   داریم آن ها را از تصورمان جاروب می کنیم . ..تنفس جادویی است. با تمام شدن مرور دوباره همهٔ بازی ها و کلک ها و خود بینی ها تمام می شود. بنظر می رسد در آخر می فهمیم تمام خدعه هامان بپایان رسیده  و راهی نیست که اگو را روی میز بگذاریم بدون آنکه فوراً متوجه شویم که  به چه چیزی با آن وانمود می کنیم. با مرور دوباره شخصی می توانید خودتان را از همه چیزبی بهره کنید. آنگاه تنها تکلیف باقی میماند ؛ تکلیف با تمام سادگی ،خلوص و خامی اش. مرور دوباره برای همه امکان پذیر است ، اما به قصدی نرمش ناپذیر نیازمند است. اگر مردد یا نوسان دار باشید شما می بازید چرا که عقاب شمارا خواهد خورد. در این محیط جایی برای شک نیست. در اوایل کتاب تکنیک های دون خوان ، او می گوید : چیزی که باید یاد بگیری این است که چگونه خودت را به شکاف بین دنیاها برسانی و چگونه وارد دنیای دیگر شوی. مکانی هست که دو دنیا بهم می رسند یکی بر روی دیگری. شکاف آنجاست. مانند دری است که با باد بازو بسته می شود. برای رسیدن به آن مکان ، انسان باید از اراده اش استفاده کند. باید ! می خواهم بگویم، اشتیاقی رام نشدنی ، ایثاری کامل. اما او لازم است که  این کار را بدون کمک از طرف هیچ قدرت یا انسانی انجام دهد.

من نمی دانم که چطور بخوبی همه اینها را توضیح دهم، اما در  انجام کامل و فداکاری در راه تکلیف باید مجبور باشی بدون اینکه واقعاً اینگونه باشی،  چرا که تولتک موجودی آزاد است. می فهمید؟ تکلیف تک تک اینها را می خواهد ولی در عین حال آزاد کننده است. اگر این موضوع فهمیدن اش سخت است به این دلیل است که از پایه به پارادوکسی مربوط است. کاستاندا اضافه کرد : اما این مرور دوباره مزاج را عوض می کند ،باید که رویش ادویه بریزی. مشخصـهٔ دون خوان و یارانش این بود که دمدمی بودند. دون خوان خسته کننده بودن من را درمان می کرد. او جدی نبود ، بهیچ وجه رسمی نبود . همراه با جدیت تکلیفی که همه آنها انجام می دادند همیشه جایی برای شوخ طبعی بود.

کاستاندا برای اینکه شیوه ای که دون خوان به او یاد می داد را به ما نشان دهد بخش بسیار جالبی را تعریف کرد. گویا او بسیار سیگار می کشیده و دون خوان مصمم بوده است که سیگار کشیدن  او را درمان کند. کاستاندا گفت: من روزی سه پاکت سیگار می کشیدم .یکی پس از دیگری! نمی گذاشتم سیگار از دهانم بیوفتد. می بینی که الان جیب ندارم. او به ما نشان داد که لباس اش جیب ندارد. من جیب هایم را از لباسم حذف کردم بنابر این از بدنم امکان احساس چیزی را در سمت چپ ام  از بین بردن ، چیزی که می تواند من را بیاد عادت ام بیاندازد. با حذف جیب ها من عادت فیزیکی حمل دست هایم در جیب ها را هم حذف کردم. یکبار دون خوان به من گفت که می خواهیم چند روزی را در کوه های چیهاهوا بگذرانیم. یادم می آید که با تاکید به من گفت که یادم نرود سیگار هایم را هم بیاورم. همینطور به من توصیه کرد که باندازه روزی دو پاکت سیگار تدارک ببینم و نه بیشتر. پس من سیگار خریدم اما بجای بیست پاکت چهل پاکت سیگار ابتیاع کردم. بعضی از پاکت های سیگار را در کاغذ فویل آلومینیومی  پیچیدم تا آنها را از خطر باران و حیوانات حفظ کنم. آنها بخوبی محافظت شده و در کوله پشتی بدوش ام بودند. من در تپه ها بدنبال دون خوان بودم. در حین راه رفتن  سیگار پشت سیگار روشن می کردم و تلاش می کردم نفس بگیرم. دون خوان انرژی مهیبی داشت. با آرامش زیادی در انتظار من می ماند در حالیکه من  را نظاره می کرد که  سیگار می کشیدم و زور می زدم تا پا بپای اواز تپه ها بالا بیایم. کاستاندا با اظهار شگفتی گفت:  من نمی خواهم که صبر و تحمل که او برایم داشت را داشته باشم! در آخر به قطعه زمین مسطح زیبا در بلندی رسیدیم که اطراف اش را تخته سنگ ها و دامنه های شیبدار گرفته بودند. دون خوان از من دعوت کرد که فرود بیایم. برای مدت طولانی از این سو به آن سو را جستجو کردم و در نهایت دست از کار کشیدم. من نمی توانستم که آنرا انجام دهم. به این طریق چند روزی ادامه دادیم تا یک روز من از خواب بیدار شدم و اولین کاری که کردم بدنبال سیگارهای خود  گشتم. بسته مخصوص من کجاست؟ من گشتم و گشتم اما نتوانستم پیدایش کنم. وقتی دون خوان بیدار شد خواستم بداند که چه بر سرم آمده است. او آنچه اتفاق افتاده بود را تشریح کرد و به من گفت نگران نباش حتماً یک کایوتی آمده و آنها را با خود برده اما نمی تواند زیاد دور رفته باشد. بفرما! نگاه کن! این هم ردپای کایوت! ما تمام آن روز را صرف پیگیری رد پای کایوت برای یافتن بسته سیگار ها کردیم. اینجا بودیم که دون خوان بر زمین نشست و وانمود کرد که پیر مرد کوچک اندامی است، خیلی پیر، و شروع به شکوه و شکایت کرد. الان دیگر مطمئن هستم گم شده ایم...من پیرم.....دیگر نمی توانم.....در حالیکه این حرف ها را میزد سرش را در دستانش گرفته بود و حسابی غر  می زد. کاستاندا کل داستان را در حالی برای ما تعریف می کرد که داشت حرکات و صدای دون خوان را تقلید می کرد. دیدن او برای خودش نمایشی بود. اندکی بعد همان کاستاندا به ما می گفت تمام این دور گشتن ها که فکر کنم ده دوازده روزی طول کشید  مربوط به توانایی نمایشی دون خوان بوده است. من دیگر اهمیتی به سیگار کشیدن نمی دادم! اینگونه بود که اشتیاق ام به سیگار را از دست دادم. ما مانند شیاطینی در میان تپه ها می دویدیم! و وقتی زمان بازگشت امان رسید ، می توانید تصور کنید ، دون خوان راه را بخوبی بلد بود. ما مستقیما به طرف شهر پایین آمدیم. تفاوت در این بود که ، من دیگر نیازی نداشتم که سیگار بخرم. او با احساسی نوستالژیک گفت از آن زمان پانزده سال گذشته است. او اظهار داشت مسیر بی عملی کاملاً بر خلاف جهت روال عادی یا روالی که به آن خو گرفته ایم است. عادات بعنوان مثال سیگار کشیدن ، همانهایی هستند که ما را در بند و زنجیر نهاده اند. ...بطریقی دیگر در حالت بی عملی همه راه ها ممکن است.

ما برای مدتی ساکت بودیم. بالاخره من با پرسش درباره دونا سولداد سکوت را شکستم. گفتم که او بعنوان  موجودی عجیب و غریب من را تحت تاثیر خود قرار داده است.  او  واقعاً شبیه یک جادوگر است. کاستاندا پاسخ داد: دونا سولداد سرخپوست است. تاریخچهٔ تغییر او باور نکردنی است. او چنین قدرت اراده ویژه ای  را در تغییر اش بخرج داده است که در پایان به چنین نتیجه ای نائل آمده است. در تحت این قدرت ارادهٔ او به منتها درجه ممکن پیشرفت کرد و در نتیجه او غرور شخصی اش بشدت رشد کرد. دقیقاً به همین دلیل من باور ندارم که او بتواند از سمت چپ عقاب پاورچین رد شود. بهر روی کاری که او توانسته با خودش بکند فوق العاده است! نمی دانم یادتان می آید که او که بود....او مامان پابلیتو بود. او همیشه در حال شستن لباس ها و اتو کردن و ظرف شویی و تعارف کردن غذاهای مختصر به دیگران بود. در بازگویی این جملات به ما کاستاندا ادای حرکات و حالت چهرهٔ خانم ریز نقش و مسنی را در می آورد. او ادامه داد اما شما  باید او را ببینید حالا دونا سولداد زن جوان نیرومندی است. الان باید از او ترسید!

مرور دوباره هفت سال از عمر دونا سولداد را گرفت. او خودش را در غاری مخفی کرد و آنجا را ترک نکرد. آنقدر در آنجا ماند تا مرور همه چیز را تمام کرد. مرور دوباره تنها کاری بود که در این هفت سال کرد. کاستاندا با احترامی عمیق  گفت حتی اگرچه او نتواند از عقاب رد شود با اینحال او دیگر هرگز به آن موجود بیچاره و کهنسالی که قبلاً بود باز نخواهد گشت. بعد از مکثی کاستاندا به ما یادآوری کرد که دون خوان و دون خنارو هنوز با آنها نیستند. او با حالتی نوستالژیک  ادامه داد که الان دیگر همه چیز متفاوت شده، دون خوان و دون خنارو نیستند. بانوی تولتک با ماست. او از ما تکلیف می خواهد. من و لاگوردا تکلیف امان با هم است. دیگران هم وظایفی برای انجام دادن دارند. تکالیفی مجزا در مکان هایی متفاوت.

بر مبنای گفته های دون خوان زنان از مردان استعداد بیشتری دارند. آنها مستعد ترند. علاوه بر این آنها در زندگی کمتر از مردان خسته و فرسوده می شوند. به همین دلیل اکنون دون خوان مرا در دستان زنی قرار داده است. او من را در دستان سوی دیگر واحد مرد و زن قرار داده است. حتی بیش از این او  من را در دست زنان قرار داده ، خواهران کوچک و لاگوردا. زنی که همکنون ما را تعلیم می دهد نامی ندارد.(چند ماه بعد لا گوردا با نام اصلی ماریا تنا به من تلفن کرد تا پیغامی از کاستاندا به من برساند. در این گفتگو ، او به من گفت که بانوی تولتک دونا فلوریندا نام دارد ، و او زنی بسیار  زیبا ، سرزنده و اندیشمند است. بانوی تولتک باید پنجاه سالش باشد.) او تنها بانوی تولتک است.

این بانوی تولتک است که همکنون به من آموزش می دهد. او مسئول همه چیز است. بقیه ، من و لاگوردا هیچ نیستیم. ما می خواستیم بدانیم که آیا بانوی تولتک می دانست که کاستاندا به ملاقات ما می آید همچنان که از دیگر برنامه های او خبر دارد؟ او در حالیکه توجه اش را بسوی من برگرداند ، پاسخ داد که بانوی تولتک همه چیز را می داند او من را فرستاد تا با تو مصاحبه کنم . او درباره پروژه من می دانست و اینکه می خواهم به نیویورک بروم. ما از او پرسیدیم که آیا او جوان است؟ پیر است؟ چگونه است؟

بانوی تولتک زن بسیار قدرتمندی است عضلاتش به شکل بدیعی حرکت می کند. او مسن است، اما از آن پیرهایی است که در زیر آرایش و قدرتش میدرخشد. تشریح اینکه او چگونه است به سختی ممکن است. در تلاشش برای توضیح کاستاندا بدنبال مرجعی برای اشاره می گشت وبه ما فیلم سینمایی غول را یادآوری کرد.(غول فیلمی ۲۰۱دقیقه ای با بازی جیمز دین، الیزابت تایلور و راک هودسن ، کارگردان: جورج استیونس محصول ۱۹۵۶)

 

آیا این فیلم را که در آن جیمز دین و الیزابت تیلور بازی می کردند بیاد دارید؟ در آن فیلم الیزابت تایلور نقش زن جا افتاده ای را بازی می کند هرچند در واقع بسیار جوان است. بانوی تولتک همین احساس را در من بر می انگیزد. صورتی با آرایش زنی مسن و بدنی همچنان جوان. همینطور می توانم بگویم دارد نقش پیری را بازی می کند. او به صحبت اش ادامه داد که آیا درباره نشنال انکوایر(روزنامه ای درباره اخبار آدم های مشهور و هالیوود) می دانید؟ یکی از دوستانم در لوس آنجلس مسئول این است که آن روزنامه ها را برایم جمع کند و هر وقت برمیگردیم  آنها را می خوانم. این تنها چیزی که اینجا می خوانم .... دقیقاً در این روزنامه جدیداً عکس هایی از الیزابت تایلور دیدم. الان دیگر او مطمئناً چاق است!

چرا کاستاندا می خواست به ما منتقل کند که تنها چیزی که می خواهد نشنال انکوایر است؟ سخت است که آدم تصور کند این روزنامه زرد منبع اطلاعات او باشد. این سخن او بنوعی قضاوت او را با احترام به تولید انبوه اخبار که شاخصهٔ دوران ماست ترکیب می کند. این جملات همینطور قضاوتی محترمانه به ارزش کل تمدن غرب را بیان می کند. همه چیز در سطح نشنال انکوایر است. هیچ چیزی که کاستاندا در آن بعد از ظهر گفت اتفاقی نبود. تکه های مختلفی که او تهیه می دید تا به آنها اشاره کند ، برای ایجاد حسی مشخص در ما بود. با این قصد، برعکس اشکالی نداشت چرا که هدف او انتقال دادن  اصول اساسی آموزشهایی بود که در گیرشان بودند .

پایا ن بخش اول مصاحبه تاریخ انتشار

۱۹۸۵

Year 1985

Carlos Castaneda Magical Blend Interview (Part 1)

By Graciela Corvalan, translated by Larry Towler 

Magical Blend Magazine Issue #14

Carlos Castaneda is world reknowned as an author of seven best selling books on the Toltec system of sorcery. Some give him credit as being the crucial catalyst of mainstream awareness of metaphysics that has grown so in recent decades. Graciela Corvalan Ph.D. is a professor of Spanish at Webster College, in St Louis, Missouri. Graciela is currently working on a book consisting of a series of interviews with mystical thinkers in the Americas. A while back she wrote a letter to Carlos Castaneda asking for an interview. One night she received a phone call from Carlos accepting her request and explaining that he had a friend who collected his mail for him while he was away traveling. Upon his return he always reached into the mail sacks and pulled out two letters which he then acted upon. Hers had been one of the most recent two. He explained he was excited to be interviewed by her for she was not a member of the established press. He arranged to meet Graciela in California on the UCLA campus. He asked that the interview first be published in Spanish which Graciela has done, in the Argentinian magazine, Mutantian. Now we are honored to release an English translation. Graciela has obviously succeeded in capturing a flash of lightning over a desert night and showing us amazing insights into Carlos Castanada the Toltec Seer! 

[Beginning of Corvalan Interview - Part 1] 

At around 1:00 pm, my friend and I set course for the campus of UCLA. We had somewhat more than two hours of travel. 

Following Castaneda's directions, we arrived without difficulty at the guard shack at the entrance to the parking lot of UCLA. It was about quarter to four. We stationed ourselves in a more or less shady place. 

At exactly four o'clock, I looked up and saw him coming toward the car: Castaneda was wearing blue jeans and a pale cream colored open-collared jacket without pockets. I got out of the car and hastened to meet him. After the greetings and conventional courtesies, I asked him if he would permit me to use a tape recorder. We had one in the car in case he permitted us. No, it's better not to, he answered with a shrug of his shoulders. We showed him the way to the car to get the notes, notebooks and books. 

Loaded with books and papers, we let Castaneda drive. He knew the route well. Over there, he said, pointing with his hand, there are some beautiful river banks. 

From the beginning, Castaneda established the tone of the conversation and the themes which we were to deal with. I also realized that it wasn't necessary to have all those questions that I had so laboriously worked out. As I had anticipated from his telephone call, he wanted to speak to us about the project he was involved in, and the importance and seriousness of his investigations. 

The conversation was conducted in Spanish, a language that he manages with fluidity and a great sense of humor. Castaneda is a master in the art of conversation. We spoke for seven hours. The time passed without his enthusiasm or our attention weakening. As he gradually became more comfortable, he made more use of typically Argentinian expressions so as to make use of his coastal ways such as a friendly gesture to us that we are all Argentinian. 

It must be mentioned that although his Spanish is correct, it's evident that his language is English. He made abundant use of expressions and words in English for those which we give the equivalent of in Spanish. That his prime language would be English is manifested also in the syntactic structure of his phrases and sentences. 

All that afternoon Castaneda strove to maintain the conversation on a level that wasn't intellectual. Even though he has obviously read a lot and knows the different currents of thought, at no time did he establish comparisons with other traditions of the past or the present. He transmitted to us the Toltec teachings by means of material images that, precisely for that reason, hindered their being interpreted speculatively. In this way Castaneda wasn't only obedient to his teachers but totally faithful in the route he has chosen-he didn't want to contaminate his teaching with anything extraneous to it. 

Shortly after meeting us, he wanted to know the reasons for our interest in knowing him. He already knew about my possible outline and the projected book of interviews I was planning. Beyond all professionalism, we insisted on the importance of his books that had influenced us and many others so much. We had a profound interest in knowing the font of his teaching. Meanwhile, we arrived at the banks and, in the shade of the trees, sat down. Don Juan gave me everything, he began to say, when I met him I had no other interest than anthropology, but upon encountering him I changed. And what has happened to me I wouldn't change for anything! 

Don Juan was present with us. Every time Castaneda mentioned or remembered him we felt his emotion. He told us that, from Don Juan, he had learned that there was one totality of exquisite intensity capable of giving himself everything in every present moment. Give your all in each moment is his principal, his rule, he said. That which Don Juan is like can't be explained and is rarely comprehended, it simply is. 

In The Second Ring of Power Castaneda records one special characteristic of Don Juan and Don Genaro, that which all others lack. There he writes: 

None of us is disposed to lend to another undivided attention in the way that Don Juan and Don Genaro did. 

The Second Ring of Power had left me full of questions; the book interested me a lot, especially after the second reading, but I had heard unfavorable commentaries. I had certain doubts myself. I told him that I believed that I had enjoyed Journey to Ixtlan best without really knowing why. Castaneda listened to me and answered my words with a gesture which seemed to say, And me, what do I have to do with the taste of all? I continued speaking, looking for reasons and explanations. 

Maybe my preference for Journey to Ixtlan is because of the love I perceived, I asserted. Castaneda made a face. He didn't like the word love. It's possible that the term might have connotations of romantic love, sentimentality, or weakness for him. Trying to explain myself, I insisted that the final scene of Journey to Ixtlan is bulging with intensity. There, said Castaneda. Yes, he would agree with that last statement. Intensity, yes, he said, that's the word. 

Emphasizing the same book, I demonstrated to him that some scenes seemed to me definitely grotesque. I couldn't find justification for them. Castaneda was in agreement with me. Yes, the behavior of those women is monstrous and grotesque, but that vision was necessary to be able to enter into action, he said. Castaneda needed that shock. 

Without an adversary we are nothing, he continued. The adversary belongs to human form. Life is war, is struggle. Peace is an anomaly. Referring to pacifism he qualified it as monstrosity because, according to him, men, are beings of success and struggles. 

Without being able to restrain myself I told him that I couldn't accept pacifism as a monstrosity. What about Gandhi? I asked. How do you see Gandhi, for example? 

Gandhi? he responded to me, Gandhi is not a pacifist. Gandhi is one of the most tremendous fighters that have existed. And what a fighter! 

It was then that I understood the very special value that Castaneda gives to words. The pacifism that he had made reference to couldn't have been a pacifism of weakness; that of those who don't have enough guts to be, and consequently do something else, that of those who do nothing because they don't have objectives or energy in life; that pacifism reflects a completely self-indulgent and hedonistic attitude. 

With a grand gesture which would include all of society without values, will, or energy, he replied, All drugged out...yes, hedonists! 

Castaneda didn't clarify those concepts, and we didn't ask him to. I had understood that part of the aesthetic of the warrior was to free himself from the human nature, but the unusual comments of Castaneda had filled me with confusion. Little by little, however, I was getting to know that being, beings of success and struggles is the first level of the relationship. That is the raw material where they part. Don Juan, in the books, always referred to the good tone of a person. There begins the learning and one passes to another level. You can't pass to the other side without losing the human form, said Castaneda. 

Insisting about other aspects of his book that hadn't made themselves clear to me, I asked him about the hollows that had remained with people by the simple act of having reproduced. 

Yes, said Castaneda, there are differences between people who have had children and those who haven't. To pass on tiptoes in front of the eagle, you need to be whole. A person with 'hollows' can't pass. 

He will explain to us the metaphor of the eagle a little later. For the moment I will pass by this almost without mentioning it because the focus of our attention was on another theme. 

How do you explain the attitude of Dona Soledad with Pablito and that of la Gorda with her daughters? I wanted to know insistently. Taking from the children that edge which at birth they take from us was, in large measure, something inconceivable for me. 

Castaneda agreed that he still doesn't have it all systematized. He insisted, still in the differences that exist between people who have reproduced and those who haven't. 

Don Genero is crazy! Crazy! Don Juan, in a different way, is a serious crazy man. Don Juan goes slowly but arrives far away. In the end, the two of them arrive... 

I, like Don Juan, he continued, have hollows; that is to say, I have to follow the route. The Genaros, on the other hand, have another model. 

The Genaros, for example, have a special edge that we don't have. They are more nervous and of rapid motion...they are very fickle, nothing detains them. 

Those who like la Gorda and I have had children have other characteristics that compensate for that loss. One is more settled and, although the road might be long and arduous, one arrives also. In general those who have had children know how to take care of others. It doesn't mean that people without children don't know how, but it's different... 

In general one doesn't know what one is doing; one is unconscious of actions and later pays for it. I didn't know what I was doing, he exclaimed, referring, without a doubt, to his own personal life. 

At birth, I took everything from my father and mother, he said. They were all bruised! To them I had to return that edge that I had taken from them. Now I have to recoup the edge that I lost. 

It would seem that these hollows that have to be closed, have to do with biological adornment. We wanted to know if to have hollows is something irreparable. No, he responded, one can be cured. Nothing is irrevocable in life. It's always possible to return what doesn't belong to us and recoup what is ours. 

This idea of recovery is coherent with a path of learning walk in which it doesn't suffice to know or practice one or more techniques but that requires an individual and profound transformation of being. It relates to everything-a coherent system of life with concrete and precise objectives. 

After a short silence I asked him if The Second Ring of Power had been translated in Spanish. According to Castaneda, a Spanish publishing house had the right, but he wasn't sure if the book had come out or not. 

The translation into Spanish was done by Juan Tovar, who is a good friend of mine. Juan Tovar used the notes in Spanish that Castaneda himself had furnished him, notes that some critics have put in doubt. 

The translation into Portuguese seems to be very beautiful Yes, said Castaneda. This translation is based on the translation into French. Really, it's very well done. 

In Argentina, his first two books have been banned. It seems that the reason given was the drug affair. Castaneda didn't know. Why he asked us without waiting for our answer. I imagine it's the work of the 'Mother Church'. 

At the beginning of our conversation, Castaneda mentioned something about the Toltec teaching. Also in The Second Ring of Power it insists in the Toltecs and in being a Toltec. What does it mean to be a Toltec I asked him. 

According to Castaneda, the word Toltec constitutes a wide meaning. It is said that someone is a Toltec in the same way that it can be said that one is a Democrat or a philosopher. In the way he uses it, this word doesn't have anything to do with its anthropological meaning. From the anthropological point of view the word makes reference to an Indian culture of the center and south of Mexico that was already extinct at the time of the conquest and colonization of America by Spain. 

Toltec is one who knows the mysteries of watching and dreaming. All of them are Toltecs. It deals with a small group that has known how to maintain alive a tradition from more than 3,000 years B.C. 

As I was working on mystic thought and had particular interest in establishing the fountain and the place of origin of the distinct traditions, I insisted, Do you believe that the Toltec tradition offers teaching that would be peculiar to America? 

The Toltec nation maintains alive a tradition, that is, without a doubt, peculiar to America. Castaneda asserted that it is possible that the early Americans could have brought something upon crossing the Bering Straits, but all this was so many thousands of years ago that for the moment there are nothing more than theories. 

In Stories of Power, Don Juan talks to Castaneda about the wizards about those men of knowledge that the conquest and colonization of the white man couldn't destroy because they didn't know about their existence nor notice all the incomprehensible ideas of their world. 

Who forms the Toltec nation? Do they work together? Where do they do it? I asked. 

Castaneda answered all of my questions. He is now in charge of a group of young people that lives in the area of Chaiapas, in the south of Mexico. They all moved to that area due to the fact that the woman who now teaches them was located there. 

Then...you returned? I felt impelled to ask him to remember the last conversation between Castaneda and the little sisters at the end of The Second Ring of Power. Did you return right away like the Gorda asked you to? 

No, I didn't return right away, but I did return, he answered me laughing. I returned to continue a task which I can't renounce. 

The group consists of about 14 members. Even though the basic nucleus is 8 or 9 people, all are indispensable in the task that each does. If each one is sufficiently impeccable, a large number of people can be helped. 

Eight is a magical number, he said at one moment. Also he insisted that the Toltec isn't saved alone but that he goes with the basic nucleus. Those who remain are indispensable in continuing and maintaining alive the tradition. It is not necessary that the group be big, but each one of those who are involved in the task is definitely necessary for the total. 

La Gorda and I are responsible for the arrivals. Well...really I am the responsible one but she helps me intimately in this task, explained Castaneda. 

He spoke to us later about the members of the group that we knew from his books. He told us that Don Juan was a Yaqui Indian, from the state of Sonora. Pablito, on the other hand, was a Mixteco Indian, Nestor was Mazatecan (from Mazatlan, in the province of Sinalea), and Benigno was Tzotzil. He stressed several times that Josefina was not Indian but was Mexican and that one of her grandparents was of French origin. La Gorda, as were Nestor and Don Genaro, was Maytec. When I met La Gorda she was an immense heavy woman brutalized by life, he said. None of those who knew her can today imagine that she now is the same person as before. 

We wanted to know in what language he communicated with all the people of the group, and what was the language that they generally used among themselves. I reminded him that in his books there are references to some Indian languages. 

We communicate in Spanish because it's the language we all speak, he responded. Besides, neither Josefina nor the Toltec woman are Indians. I only speak a little in the Indian language. Single phrases like greetings and some other expressions. I don't know enough to maintain a conversation. Taking advantage of his pause I asked him if the task which they are doing is accessible to all men or if it deals with something for only a few. As our questions began to point at discovering the relevancy of the Toltec teaching and the value of the experience of the group for the rest of humanity, Castaneda explained to us that each one of the members of the group has specific tasks to perform whether in the Yucatan zone, in other areas of Mexico, or in other places. 

Performing tasks one discovers a large number of things that are directly applicable to concrete situations of daily life. doing tasks one learns a lot. The Genaros, for example, have a musical band with which they go through all the places of the frontier. You will imagine that they see and are in contact with many people. You a}ways have the possibility to transmit knowledge. It always helps. It helps with one word, with one little insinuation... each one, faithfully performing his task, does it. All humans can learn. All have the possibility to live as warriors. 

Any person can undertake the task of warrior. The only requirement is to want to do it with an unshakeable desire; that is to say, one has to be unshakeable in the desire to be free. The way isn't easy. We constantly seek excuses and try to escape. It's possible that the mind obtains it but the body feels everything...the body learns rapidly and easily. 

The Toltec can't waste energy in foolishness, he continued. I was one of those persons who can't be without friends...I can't even go to the movies alone. Don Juan in a resolute moment told him that he had to abandon all and, particularly, separate himself from all those friends with whom he had nothing in common. For a long time he resisted the idea until finally he got involved. 

One time, returning to Los Angeles, I got out of the car a block before arriving home and telephoned. Naturally on that day, as always, my house was full of people. I asked one of my friends to prepare a satchel with some things and bring it to where I was. Also I told her that the rest of the things- books, records, etc.-could be distributed among them. It's clear that my friends didn't believe me and took everything as borrowed, clarified Castaneda. 

The act of getting rid of the library and records is like cutting off everything in the past, a whole world of ideas and emotions. 

My friends believed that I was crazy and kept hoping that I would return from my craziness. I didn't see them in about twelve years, he concluded. After twelve years passed, Castaneda would meet again with them. He first looked for one of his friends who put him in contact with the rest of them. They then planned to meet, and get together to eat dinner. That day they had a good time; they ate a lot and their friends got drunk. 

To find myself with them after all those years was my way of showing my gratitude for the friendship that they had offered me before, said Castaneda Now all are grown. They all have their families, spouses, children...It was necessary, nevertheless, that I thank them. Only in that way could I definitely terminate with them and end a stage of my life. 

It is possible that Castaneda's friends don't understand anything he is doing, but the fact that he wanted to thank them was something very beautiful. Castaneda didn't pretend anything with them. He sincerely thanked them for their friendship, and in doing so, freed himself internally from all that past. We then spoke of love, of that often mentioned love. He related to us several anecdotes about his Italian grandfather, always so lovesick, and about his father, so Bohemian, he. Oh, love! Love! he repeated several times. All his commentaries tended to destroy the ideas that one commonly has about love. 

It cost me a lot to learn, he continued. I was also very lovesick. Don Juan had to work hard to make me understand that I had to cut off certain relationships. The way in which I finally cut off with one was the following. I invited her to dinner and we met in a restaurant. During the dinner the same thing happened as always. There was a big fight and she yelled at me and insulted me. At last I asked her if she had any money. She answered that she had. I took advantage of that to tell her that I had to go to the car to look for my wallet or something like that. I got up and didn't go back. Before leaving her, I wanted to be sure that she had enough money to take a taxi home. Since then I haven't seen her. 

You aren't going to believe me, but the Toltecs are very ascetic, he insisted. Without doubting his word I commented that that idea couldn't be deduced from The Second Ring of Power. On the contrary, I stressed. I believe that in your book many scenes and attitudes present confusion. 

How do you think I was going to say that clearly? he answered me. I couldn't say that the relations between them were pure because not only would nobody have believed me but nobody would have understood me. 

For Castaneda, we live in a very bustful society. Of all that we had been speaking that afternoon, the majority hadn't been understood. It's that the same Castaneda is seen obligated to adapt to certain exigencies of the publishers who, at the time, would strive to satisfy the tastes of the reading public. 

The people are into another thing, continued Castaneda. The other day, for example, I entered a bookstore here in Los Angeles and I began to leaf through the magazines on the counter. I found that there was a large amount of publications with photos of nude women...many also with men. I don't know what to tell you. In one of the photos there was a man fixing an electric cable while high on a ladder. He had on his protective helmet and a large belt full of tools. That was all. The rest was naked. Ridiculous! Something like that can't be possible! A woman is graceful...but, a man! As means of explanation he added that women have a lot of experience due to their long history in that type of thing. A role like that has no room for improvisation. 

This is the first time I have heard of the idea that the behavior of women isn't improvised; it is something totally new for me, I responded. After listening to Castaneda, we were convinced that, for the Toltec, sex represents an immense draining away of energies that is needed for other tasks. His insistence is therefore understood about the totally ascetic relations that members of the group maintain. 

In the point of view of the world, the life that the group carries and the relationships they maintain are something totally unacceptable and unheard of. That which I tell them isn't believable. It took me a long time to comprehend it, but I have finally been able to verify it. 

Castaneda had told us earlier that when a person reproduces he loses a special edge. It appears that that edge is a force that children take from their parents by the mere act of birth. This hollow that remains with a person is that which must be filled or recovered. You have to recover the force which you have lost. He also made us understand that a prolonged sexual relationship of a couple ends with a decline. In a relationship differences surge up which make certain characteristics of one or the other progressively rejected. In consequence, for reproduction, it is selected from the other part that which one likes, but there is no guarantee that that which is chosen is necessarily the best. In the point of view of reproduction, he commented, the best is at random. Castaneda strove to explain to us these concepts better, but had to confess again that they are themes which he himself doesn't have clear yet. 

Castaneda came to us describing a group whose requirements, for the average person, were extreme. We were very interested in knowing where all that vigor came from What is the sole objective of the Toltec? We wanted to know the sense of what Castaneda was telling us. What is the objective that you pursue? We insisted on bringing the question to a personal level. 

The objective is to leave the living world; to leave with all that one is but with nothing more than what one is. The question is not to take anything nor leave anything. Don Juan left completely-from the world. Don Juan doesn't die because the Toltecs don't die. In The Second Ring of Power, La Gorda instructs Castaneda with respect to the dichotomy wizard-tonal. The domain of the second attention is only achieved after the warriors sweep totally the surface of the table...this second attention makes the two attentions form a unity and this unity is the totality of oneself. In the same book, La Gorda says to Castaneda, when the wizards learn to 'dream,' they tie together their two attentions and, therefore, there is no need for the center to push out.. .sorcerers don't die. . . I don't want to say that we don't die. We are nothing, we are nincompoops, stupid; we aren't either here nor there. They, on the other hand, have their attentions so united that maybe they never die. According to Castaneda, the idea that we are free is an illusion and an absurdity. He pushed to make us understand that common sense deceives us because ordinary perception only tells us a part of the truth. 

Ordinary perception doesn't tell us all the truth. There has to be more than a mere passing through the earth, of only eating and reproducing, he said vehemently. With a gesture I interpreted as alluding to the unfeelingness of all and the immense tediousness of life in its everyday boredom, he asked us, What is all this that surrounds us? Common sense would be that accord to which we have arrived behind a long educative process that imposes on us ordinary perception as the only truth. Precisely. The art of the wizard, he said, consists of bringing learning to discover and destroy that perceptive prejudice. 

According to Castaneda, Edmundo Husserl is the first one from the West who conceives of the possibility of suspending judgement. In Ideas for a pure phenomenology and a phenomenological philosophy (1913) Husserl dealt thoroughly with the era or phenomenological reduction. The phenomenological method doesn't deny but simply puts into parentheses those elements that sustain our ordinary perception. 

Castaneda considers that phenomenology offers him the theoretical methodological framework to comprehend the teaching of Don Juan. For phenomenology, the act of knowing depends on intention and not on perception. Perception always varies according to history, that is to say, according to the subject with knowledge acquired and immersed in a determined tradition. The most important rule of the phenomenological method is that of toward the same things. 

The task with which Don Juan fulfilled me, he insisted, was that of breaking, little by little, the perceptive prejudices until arriving at a total rupture. Phenomenology suspends judgement and is limited to the description of pure intentional acts. So, for example, I construct the object 'house.' The phenomenological reference is minimal. The 'intention' is what transforms reference into something concrete and singular. 

Phenomenology, without a doubt, has, for Castaneda, a simple methodological value. Husserl never transcended the theoretical and, as a consequence, he didn't touch the human being in his life in all his days. For Castaneda, the most the western man-the European man-has arrived to is the political man. This political man would be the epitome of our civilization. Don Juan, he said, with his teaching is opening the door for another much more interesting man: a man who still lives in a magical world or universe. 

Meditating about this idea of the political man a book by Eduardo Spranger named Forms of Life came to my memory, in which it says that the life of the political man is interwoven of relationships of power and rivalry. The political man is the man of dominion whose power controls as much of the concrete reality of the world as the beings that inhabit it. 

The world of Don Juan, on the other hand, is a magical world populated with entities and forces. 

The admirability of Don Juan, said Castaneda, is that even though in the world of days he appears to be crazy, nobody is capable of perceiving him. To the world, Don Juan offers a face that is necessarily temporal...one hour, one month, sixty years. Nobody would be able to catch him off guard! In this world Don Juan is impeccable because he always knew that what is here is only momentary and that which comes after...well...a beauty! Don Juan and Don Genaro intensely loved beauty. 

The perception and conception which Don Juan has of reality and time are undoubtably very distinct from ours. If on the level of daily life Don Juan is always impeccable, this doesn't prevent you from knowing that from this side all is definitely fleeting. 

Castaneda continued describing a universe polarized between two extremes: the right side and the left side. The right side would correspond to the tonal and the left side to the wizard. 

In Stories of Power, Don Juan explains extensively to Castaneda about those two halves of the bubble of perception. He says that the last duty of the teacher consists of tediously cleaning a part of the bubble, and then reorganizing all that there is on the other side. The teacher is occupied in this hammering away at learning without pity until all his vision of the world stays in one half of the bubble. The other half, that which has remained clean, can therefore be reclaimed by something which the wizards call will. To explain all this is very difficult because at this level words are totally inadequate. Precisely, the left part of the universe implies the absence of words, and without words we cannot think. There are only actions. In that other world, said Castaneda, the body acts. The body doesn't need words to understand. 

In the magical universe-as it's called-of Don Juan, certain entities exist that are called allies or fleeting shadows. These can be captured a number of times. For this kind of capture a large number of explanations have been sought, but, according to Castaneda, there is no doubt that these phenomena depend principally on the human anatomy. The important thing is to arrive at an understanding that there is a whole gamut of explanations that can give reasons for these fleeting shadows. 

I asked him, then, about that knowing with the body that he speaks of in his books. Is it that, for you, the whole body is an organ of knowledge? I inquired. 

Sure! The body knows, he responded to me. As an example, Castaneda told us of the many possibilities of that part of the leg that goes from the knee to the ankle where a memory center could be seated. It would appear that you can learn to use the body to capture those fleeting shadows. The teaching of Don Juan transforms the body into an electronic scanner, he said, looking for an adequate word in Spanish to compare the body to an electronic telescope. The body would have the possibility to perceive reality at distinct levels which, in their time, would reveal configurations of material also distinct. It was evident that for Castaneda the body had possibilities of movement and perception to which the majority of us are not accustomed. Standing up and pointing to the foot and the ankle, he spoke to us of the possibilities of that part of the body and of the little that we know about all of this. In the Toltec tradition, he affirmed, the apprentice is trained in the development of those possibilities. At this level Don Juan begins to construct. 

Meditating on these words of Castaneda, I thought about the parallel with Tantric Yoga and the distinct centers or chakras through which the ritualist comes to awakening by means of certain ritual practices. In the book The Hermetic (impenetrable) Circle by Miguel Serrano one reads that the chakras are centers of conscience. In the same book, Karl Jung refers to a conversation that Serrano had with a Pueblo Indian chief named Ochwian Biano or Lake of the Mountain. He explained to me his impression of the whites-always so agitated, always looking for something, aspiring to something... According to Ochwian Biano, the whites were crazy; only crazy people affirm thinking with the head. This affirmation of the Indian chief produced great surprise in me and I asked him what he thought with. He answered me that he thought with the heart. (Miguel Serrano, The Impenetrable Circle, Buenos Aires: Ed. Kier, 1978) 

The path of knowledge of the warrior is long, and requires total dedication. The warrior has a concrete objective and a very pure incentive. 

What is the objective? I insist. It seems that the objective consists in passing consciously to the other side through the left flank of the universe. You have to try to come as near as possible to the eagle and strive to escape it without it devouring us. the objective, he said, is to leave on tiptoe by the left hand side of the eagle. I don't know if you know, he continued, seeking the way to clarify for us the image, that there is an entity that the Toltecs call the eagle. The visionary sees it as an immense blackness that extends to infinity; it is an immense blackness that ligthning crossed. For that reason it is called the eagle: it has black wings and back, and its chest is luminous. 

The eye of the entity isn't a human eye. The eagle doesn't have pity. Everything that is alive is represented in the eagle. That entity encloses all-the beauty that man is capable of creating as well as all the bestiality that isn't the human being properly said. That which is appropriately human in the eagle is immensely small in comparison with all the rest. The eagle is excessively mass, bulk, blackness...in front of that little which is proper in a human being. 

The eagle attracts all life force that is ready to disappear because it is nourished from that energy. The eagle is like an immense magnet that picks up all those beams of light that are the vital energy of that which is dying. 

While Castaneda told us all this, his hand and fingers imitated, like hammers, the head of an eagle pecking space with an insatiable appetite. I only tell you that which Don Juan and the others say. They are all wizards and witches! he exclaimed. They are all involved in a metaphor that is incomprehensible for me. 

What is 'the master' of man? What is it that claims us? he asked. I listened attentively and stopped talking because he had entered a terrain in which questions were possible. 

The master of us can't be a man, he said. It seems that the Toltecs call master the mold of a man. Everything-- plants, animals and human beings --have a mold. The mold of man is the same for all human beings. My mold and yours, he continued explaining, is the same, but in each one it is manifested and acted on in a distinct form according to the development of the person. 

Dividing the words of Castaneda, we interpreted that the human mold is that which doesn't reunite, that which unifies the force of life. The human form, on the other hand, could be that which impedes us from seeing the mold. It seems that while the human form isn't lost, we are, and this impedes us from changing. 

In The Second Ring of Power, La Gorda instructs Castaneda about the human mold and the human form. In that book, the form is described as a luminous entity and Castaneda remembers that Don Juan described it as, the fount and origin of man. La Gorda, thinking about Don Juan, remembers that he told her that, if we arrive at having sufficient personal power we will be able to glimpse the pattern although we are not wizards; and that when this occurs we will say that we have seen God. She told me that if we call it God, it would be fit because the mold is God. (The translation and the italicization are ours.) 

Many times that afternoon we returned to the theme of the human form and the mold of man. Surrounding the theme from distinct angles, each time it was becoming more evident that the human form is that hard shell of the person. that human form, he said, is like a towel that covers one from the armpits to the feet. Behind that towel there is a bright candle that is being consumed until it goes out. When the candle goes out, it is because one has died. Then, the eagle comes and devours it. 

Seers, continued Castaneda are those beings capable of seeing the human being as a luminous egg. Inside of that sphere of light is a lit candle. If the seer sees that the candle is small even though the person appears strong, it means that it is already ended. 

Castaneda had told us before that the Toltecs never die because to be Toltec implies having lost the human form. Only at that moment we comprehended: if the Toltec has lost the human form, there is nothing that the eagle could devour. He hadn't kept us in doubt either that the concepts master of man and mold of man as well as the image of the eagle referred to the same entity or were intimately related. 

Several hours later, seated before hamburgers in a cafeteria on the corner of Westwood Boulevard and another street whose name I don remember, Castaneda reported to us his experience of losing the human form. According to what he said, his experience wasn't as strong as that of La Gorda (in The Second Ring of Power, La Gorda relates to Castaneda that when she lost the human form she began to see an eye always in front of her. That eye accompanied her all the time and almost ended in driving her crazy. Little by little she got used to it until, one day, the eye happened to form a part of her. Some day,...when I arrive at being a real being without form, I won't see that eye any more; the eye will be one with me...) who had symptoms similar to those of a heart attack In my case, said Castaneda, a simple phenomen of hyperventilation was produced. In that precise moment I felt a big pressure: a current energy entered through my head, passed through my chest and stomach and followed through my legs until it disappeared through my left leg. That was all. 

To assure myself, he continued, I went to a doctor, but he didn't find anything. He only suggested that I breathe in a paper bag to diminish the amount of oxygen and to resist the phenomenon of hyperventilation. 

According to the Toltecs, in some way you have to return or pay the eagle what belongs to it. Castaneda had already told us that the master of a man is the eagle, and that the eagle is all the nobility and beauty as well all the horror and ferocity which is found in all that is. Why is the eagle the master of man? the eagle is the master of man because it feeds from the call of life, of the vital energy that is loosened from all that is. And, making once more the gesture with his hands resembling the pecking head of the eagle, cleared the space of pecks with his arm, which he said, Like that! Like that! It devours everything! 

The only way to escape the voracity of death is irrefutable and inescapable, the action begins. What does it consist of, how do you do this personal recapitulation? I wanted to know. 

In the first place a list has to be made of all the people you have known in the length of your life, he responded, a list of all those who in one way or another have forced us to put the ego (that center of personal growth that later would be shown as a monster of 3,000 heads) on the table. We have to bring back all those who have collaborated so that we might enter into that game of they like me or they don't like me. A game that isn't anything else than upset living about we ourselves...Licking our own wounds! 

The 'recapitulation' has to be total, he continued; it goes from Z to A, going backwards. It begins in the present moment and goes toward early infancy, until two or three years of age and even earlier if it were possible. Since we were born, everything is being engraved on our bodies. The 'recapitulation' requires a great training of the mind. 

How do you do this 'recapitulation'? One goes carefully bringing up images and fixing them in front of yourself, then, with a movement of the head from right to left, every one of the images is blown out as if we were sweeping them from our vision... The breath is magic, he added. 

With the end of the 'recapitulation,' ended also are all the tricks, games and the self feeling. It seems that in the end we know all our tricks and there isn't any way to put the ego on the table without our realizing immediately what we are pretending with it. With personal recapitulation you can divest yourself of everything. Then, only the task remains; the task in all its simplicity, purity and rawness. 

The 'recapitulation' is possible for everyone, but requires an inflexible will. If you fluctuate or hesitate; you are lost because the eagle will eat you. In that terrain there's no room for doubt. In the first The Teachings of Don Juan, it says this: The thing that you have to learn is how to arrive at the crack between the worlds and how to enter into the other world. . . there is a place where the two worlds come together one over the other. The crack is there. It opens and closes like a door with the wind. To arrive there, a man must exert his will, must, I would say, develop an indomitable desire, a total dedication. But he must do it without the help of any power and of any man... 

I don't know how to explain all of this well, but in the fulfillment and dedication to the task, you have to be compulsive without truly being so because the Toltec is a free being. The task asks all of one; however, it is freeing. Do you comprehend? If this is difficult to understand it is because, at its base, it deals with a paradox. 

But to this recapitulation, added Castaneda, changing tone and posture, you have to put 'spice' on it. The characteristic of Don Juan and his 'pals' is that they are fickle. Don Juan cured me of being tiresome. He is not solemn, nothing formal. Within the seriousness of the task that they all perform there is always room for humor. 

To illustrate in a concrete way the way that Don Juan taught him, Castaneda related to us a very interesting episode. It seems that he smoked a lot and that Don Juan resolved to cure him. 

I smoked three packs a day. One after the other! I didn't let them go out. You see that now I don't have pockets, he said, showing his jacket that, lacked them. I eliminated pockets in them so as to remove from my body the possibility of feeling something on my left side, something that might remind me of the habit. In eliminating the pocket, I eliminated also the physical habit of carrying my hand in my pockets. 

One time Don Juan told me that we were going to spend several days in the Chihuahua hills. I remember that he expressly told me not to forget to bring my cigarettes. He recommended to me, also, to bring provisions for two packs a day and no more. So I bought the packs of cigarettes, but instead of 20 I packed 40. I made up some divine packs that I covered with aluminum foil to protect my cargo from animals and the rain. 

Well equipped and burdened with a knapsack, I followed Don Juan through the hills. There I walked, lighting cigarette after cigarette, and trying to catch my breath. Don Juan had tremendous vigor. With great patience he waited for me while observing me smoke and try to keep up with him through the hills. I wouldn't have had the patience that he had with me! he exclaimed. We arrived, at last, at a pretty high plateau, surrounded by cliffs and steep hillsides. There Don Juan invited me to try to descend. For a long time I probed from one side to the other until finally I had to desist from the purpose. I wasn't going to be able to do it. 

We continued like that, for several days, until one morning I woke up, and the first thing I did was to look for my cigarettes. Where were my divine packages? I looked and looked, and I didn't find them. When Don Juan woke up, I wanted to know what was happening to me. He explained what was going on and told me, Don't worry Surely a coyote came and carried them away, but they can't be very far. Here! Look! There are the tracks of the coyote! 

We spent all that day trailing the tracks of the coyote in search of the packs. There we were, when Don Juan sat on the ground and, pretending to be a little old man, very old, began to complain, This time I'm sure lost. . . I'm old. . .I can't any more. . . While he was saying this, he grabbed his head in his hands and made a great fuss. 

Castaneda told us this whole story imitating Don Juan in his gestures and tone of voice. It was a spectacle seeing him. A little later, the same Castaneda would tell us that Don Juan used to make reference to his histrionic abilities. With all that walking around, continued Castaneda, I believe that 10 or 12 days had passed. I already didn't care about smoking! That is how I lost the desire to smoke. We had gone along like demons running through the hills! When the time came to return, you can imagine that Don Juan knew the way perfectly. We went down directly to the town. The difference was that, then, I already didn't have a need to buy cigarettes. From that episode, he said nostalgically, fifteen years have passed. 

The line of not-doing, he commented, is precisely the opposite of the routine or the routines to which we are accustomed. Habits, like smoking for example, are those which have us tied up, in chains...in the sense of not-doing, on the other hand, all avenues are possible. 

We were silent for a while. I finally broke it to ask about Dona Soledad. I said that she had impressed me as a grotesque figure; really, like a witch. Dona Soledad is Indian, he answered me. The history of her transformation is something incredible. She put such willpower into her transformation that in the end she achieved it. In that force her will developed to such an extreme that as a consequence she also developed too much personal pride. Precisely for this reason I don't believe that she can pass on tiptoes by the left side of the eagle. In whatever way, it's fantastic what she was capable of doing by herself! I don't know if you remember who she was...she was Pablito's 'mamacita.' She was always washing clothes, ironing, washing dishes... offering little meals to someone or another. 

In relating this to us, Castaneda imitated in gestures and movements a little old lady. You have to see her now, he continued. Dona Soledad is a young strong woman. Now she is to be feared! 

The 'recapitulation' took Dona Soledad seven years of her life. She hid herself in a cave and didn't leave there. She stayed there until she finished with everything. In seven years that's all she did. Even though she can't pass together with the eagle, Castaneda said, full of admiration, she'll never go back to being the poor old thing she was before. 

After a pause, Castaneda reminded us that Don Juan and Don Genaro still weren't with them. 

Now already everything is different, expressed Castaneda nostalgically. Don Juan and Don Genaro aren't there. The Toltec woman is with us. She asks tasks of us. La Gorda and I do tasks together. The others also have tasks to perform; distinct tasks, also in different places. 

According to Don Juan, women have more talent than men. Women are more susceptible. In life, moreover, they wear out less and tire less than men. For this reason Don Juan has left me now in the hands of a woman. He has left me in the hands of the other side of the man woman unit. Furthermore, he has left me in the hands of women; of the little sisters and La Gorda 

The woman who is teaching us now has no name. (Several months later La Gorda (Maria Tena) called me to send a message from Castaneda. In that conversation, she told me that Mrs. Toltec is named Dona Florinda, and that she is a very elegant, vivacious and anxious woman. Mrs. Toltec must be 50 years old.) She is simply the Toltec woman. 

Mrs. Toltec is the one who teaches me now. She is responsible for everything. All the others, La Gorda and I, are nothing. We wanted to know if she knew that he was going to meet with us as well as his other plans. 

Mrs. Toltec knows everything. She sent me to Los Angeles to converse with you, he responded, turning his attention to me. She knows about my projects and that I'm going to New York. 

We also wanted to know what she was like. Is she young? Is she old? we asked him. 

Mrs. Toltec is a very strong woman. Her muscles move in a very peculiar way. She is old, but one of those who shines with the strength of her makeup. 

It was difficult to explain how she was. In his trying, Castaneda sought for a point of reference and reminded us of the movie Giant. 

Do you remember, he asked us, that movie that James Dean and Elizabeth Taylor appeared in? There Taylor plays a mature woman although in reality she was very young. The Toltec woman causes the same impression in me: a face with the makeup of an old woman with a body still young. Also I could say that she acts old. 

Do you know about the National Enquirer he casually continued, A friend of mine is in charge of saving them for me here in Los Angeles, and every time I come I read them. It's the only thing that I read here... Precisely in that newspaper recently I saw some photos of Elizabeth Taylor. Now she surely is large! 

What did Castaneda want to transmit to us in making the comment about the National Enquirer is the only thing he reads? It's difficult to imagine that a sensationalist newspaper would be his fount of information. 

That comment in some way synthesized his judgement with respect to the immense production of news that characterizes our era. That comment also encloses a judgement in respect to the values of the whole Western culture. Everything is on the level of the National Enquirer. 

Nothing Castaneda said that afternoon was casual. The different fragments which he provided pointed at creating a determined impression on us. In this intention wasn't in any way wrong; on the contrary, his interest was to transmit the essential truth of the teaching they are involved in. 

-- The second half of this interview will be printed in issue #15 of Magical Blend. Another partial translation has previously been printed in Seeds of Unfolding. 

[End of Part 1 of the Interview] 

© Copyright Magical Blend Magazine
Publication Date: 1985